In its Health+Science section, the international NYT reports on November 27 that “Gay parents enter an era of normalcy”.
What do you say? Great. The story reads like an all-is-well-that-ends-well fable. May we now look forward to the long awaited sequel :”Gay’s children enter an era of normalcy”?
Or should we wait some more to exclaim our happiness? Perhaps until the new generation genomefiddlers can create offspring prototypes that are happily entering their era of normalcy as well?
Wie het maandagochtendnieuws heeft gehoord of gelezen,
zou denken dat gans Oekraïne in opstand is gekomen en dat de democratische
krachten van alle windstreken gebundeld zijn tegen de regering.
Men moet diep in internationale kranten en websites
graven alvorens men wat onderliggende details en feiten vindt. Blijkt dat die achtergrondinformatie
de opinies, zijnde de “headlines”, van de westerse media, die
aangeven dat de revolutie aan de gang is, onderuit haalt. Met uitzondering van
Kiev, waar zowel de media als de “revolutionairen” – overal en altijd
twee aantrekkingspolen – in groten getale aanwezig zijn en hun stemmen laten
horen, is de revolutie in Oekraïne blijkbaar (nog steeds) ver weg.
Dat er zondagavond honderdduizend betogers waren in Kiev, tegenover de
tienduizend, waarvan we gedurende een week dagelijks overvolle beelden zagen,
is ontegensprekelijk juist. Deze opkomst is zonder meer een indicatie van
groeiend ongenoegen en volkswoede, tenminste in het Westen van Oekraïne.
Uit wat graafwerk blijkt dat er in Lviv, aan de Poolse
grens, twintigduizend betogers waren. Lviv is een stad van achthonderdduizend
inwoners, gelegen in een streek waar de hunkering naar Europa verreweg het
grootst is. Trouwens, tienduizenden grensbewoners werken vandaag o.m. in Polen,
waar ze taken uitvoeren die Poolse mannen en vrouwen in West-Europa voor hun
rekening nemen. In Chernivtsi, wat verder van de grens, werden vier duizend
betogers opgetekend, of nul komma één percent uit een bevolking van meer dan
driehonderdduizend. Een tegenvaller?
In het oosten van het land, waar de grote meerderheid Russisch
spreekt, is de toestand nog minder revolutionair. In Dnepropetrovsk, de derde
grootste stad van Ukraïne, rapporteerde men enkele duizenden manifestanten. In
Donetsk, met meer dan een miljoen inwoners ook de thuisstad van Yanukovich, telden
westerse journalisten enkele honderden betogers. Niet direct een volksopstand!
Tot slot vond ik nog twee belangrijke nieuwtjes die de
geschakeerde context van al het revolutiegeschal bijkleuren. Mr. Sokolev,
ex-journalist, activist en als dusdanig één van de “gezichten en tongen” van de
protesten, werd “prime time” uitgenodigd op Ukraina TV.
De uitnodiging was merkwaardig, vooral omdat het TV
station eigendom is van Rinat Akhmetov, oligarch en rijkste man van Oekraïne. In
dezelfde lijn hebben ook de nummers twee en drie in de oligarchengalerij (Mr. Viktor Pinchuk en Mr.
Dmytro Furtash) zich reeds opgeworpen om mee te werken aan een “herconfiguratie
van het parlement”. Wat dat laatste ook moge betekenen in termen van
democratisch gehalte, laat ik in het midden, maar het is duidelijk dat de
rijksten in het protest “mogelijkheden” zien om de politiek, uiteraard
democratisch, naar hun hand te zetten.
In datzelfde democratisch verband waren de uitspraken
van Sobolev zeer relevant: “Mensen zijn niet op straat gekomen om politici te
steunen! Velen onder hen willen geen politici meer. De echte macht moet bij de
burgers terecht komen, niet bij ministers, presidenten en politici”. Hoewel in
de praktijk wat onhandig om te implementeren, is dit een verzuchting die ook in
de westerse democratieën te horen is – vraag het maar aan de Bretoenen.
Bovenstaande betekent helemaal niet dat er in Oekraïne niets aan de hand is, en
dat de regering stevig in het zadel zit. Het betekent echter evenmin dat “de
Oekraïners” meer welvaart van Europa kunnen en mogen verwachten dan van
Rusland. Helemaal niet, al was het maar omdat minstens de helft van Europa zelf
blut is.
Dat de politie er stevig op los heeft geslagen valt
evenmin goed te praten, en wordt straks misschien een belangrijk kantelpunt in
het revolutionaire verhaal. Dat Rusland druk heeft uitgeoefend om een verdere
aansluiting bij Europa te fnuiken, lijdt geen twijfel. Dat Europa “de vrije
media” heeft gebruikt om druk aan de andere zijde uit te oefenen staat evenzeer
vast. Europa lijkt zich daarvoor te beroepen op het grote morele gelijk en de
ethische suprematie, kortom op de kracht van haar democratie. Dat die
democratie inmiddels een schim is geworden van haar oorspronkelijk gedachtegoed
is daarbij, inclusief het gedrag van de vrije media, een onbelangrijk detail.
Grimbergen, 2 december 2013
