Land van tegenstellingen, België? Ook als we taalverschillen buiten beschouwing laten, blijkt België een land vol diversiteit.
Neem nu katten. Vanmorgen, bij de Madammen op Radio 2, werd het verhaal verteld van een familie waarin twee katten gezellig in huis leefden. Eén van hen was echter wel jaloers op de andere: ze kon het niet hebben dat de “brave” kat meer aandacht kreeg. Geregeld viel de jaloerse kat dan ook de brave kat aan. Wat moet ik toch doen was de vraag van de moeder des huizes? Het antwoord van de aanwezige expert was snel en duidelijk: gedragstherapeut! Anja Daems herhaalde het zonder beving in haar stem: gedragstherapie – voor diegenen die het nog niet hadden gehoord of hun oren niet konden geloven, de laatset twijfel was weggenomen. Persoonlijk, wist ik niet of ik moest slikken of lachen. Ik heb voor het laatste gekozen. Wat een welvarend land, waar katten ook, samen met hun baasjes, naar de psychotherapeut mogen …
Het verhaal was niet ten einde, integendeel. Wat doe je als jouw kat te dik is, was een vraag? In mijn eenvoud dacht ik, minder eten geven. Mis poes!! Er bestaat immers dieetvoeding en die kan je eenvoudig kopen in de handel. OK, een luxe oplossing zeg maar. Absoluut, maar – donderslag bij heldere hemel – blijkt nu dat jouw kat daarvan toch niet vermagert! Wablief? De expert verklaart zich nader: kattendieetvoeding in de warenhuizen dient enkel om katten op hun gewicht te houden …!! Dat zal wel niet op de verpakking staan, vrees ik. Dus toch minder eten geven om te vermageren …? Neeneenee, in dit land moet je dan naar de veearts. Die verkoopt namelijk dieetvoeding waarvan de kat écht vermagert. Zou de ziekenkas dat ook dekken?
Kortom, vele katten hebben het zeer goed in België. En dikke, jaloerse katten hoeven zeker niet te wanhopen – er is professionele hulp voor hen, zowel psychisch als fysisch. Dat kan niet gezegd worden van de asielzoekers, noch van hun kinderen.
Als een zichtbaar goed doorvoede asielzoeker op tv mag verklaren: ‘I ran away from bullits in my country. Here I am in iceland and I will now die from the cold” – wellicht ook ergens met de bedoeling om ons Belgisch hart te laten smelten van medevoelen of medelijden – dan denk ik zo: je had kunnen in Athene afstappen, of in Malaga stoppen, of op een andere, warmere plaats in welvarend Europa. Welke keerkring-mens toeft er nu ongevraagd in Brussel in november?
Terzelfdertijd denk ik ook aan hun kindjes die zelf niet voor Brussel hebben gekozen, en aan die vlaamse katten, die niet weten dat ze in Brussel zijn.
En dat zijn gedachten die bijten, zoals de kou, daarbuiten …
