inter lineas

De publicatie van het “Grote Gezinsrapport” zou ons allemaal aan het denken moeten zetten. Dat het samenvalt met de heissa over de “F*** me rich” campagne van een doordeweekse (maar trendy) cavaproducent is louter toeval; het werpt echter een ondeugend licht op de hedendaagse huwelijksproblematiek, vandaar de titel!

40% van de dertigers is al gescheiden en 25% van de kinderen
heeft gescheiden ouder. Men zegt dat 33% van de kinderen opgr oeit in een éénoudergezin. Dat dertigers scheiden is geen nieuws, dat 33% van de kinderen in éénoudergezinnen opgroeien is slecht nieuws – voor de kinderen tenminste.

37% (van de samenwonenden) zegt perfect gelukkig te kunnen
zijn zonder kinderen. Fantastisch! Stel niet uit tot morgen wat vandaag kan,
ook al wordt Vallformosa daarvan niet rijk.

Alle gekheid op een stokje, wat zich vandaag in onze
omgeving en in onze cultuur afspeelt is dat “kinderen hebben” ofwel een stukje
is in de puzzel van “het perfecte plaatje”, ofwel een onvervreemdbaar recht van
elke sterveling die er eentje (of meer) wil, ongeacht wat hij of zij daarmee of daarvoor later doen. En, uiteraard bijna per definitie,
worden de rechten van de kinderen een subsidiair probleem, zoals in de spreuk “eerst
oompje en dan oompjes kinderen”.

Maar goed, het is moeilijk om in onze huidige
tijdsgeest te argumenteren tegen het feit dat koppels méér, of anders, verantwoordelijk
moeten worden gesteld voor hun nakomelingschap. Dat zou slechts een belemmering
inhouden van hun recht op vrijheid. Daarenboven zorgt de maatschappij er wel
voor dat het probleem van gebroken gezinnen (een collectief waaronder ook éénoudergezinnen
ressorteren) wordt geminimaliseerd, zodat het schuldgevoelen niet de kop hoeft
op te steken.

Niettegenstaande de kinderen voor dit gezinsrapport blijkbaar
niet bevraagd werden, stipt De Morgen toch aan dat sociologen overal indicaties
vinden dat kinderen van gebroken gezinnen slechter presteren op school, vaker
ziek zijn en makkelijker in de criminaliteit belanden. Dus toch een negatief
effect, in tegenstelling tot wat we meestal van “de progressieven” reeds jarenlang te horen krijgen!

DM van 3 december stelt “Samenleving niet
aangepast aan nieuwe realiteit van eenoudergezinnen”. Dat is wellicht juist. De
kernvraag is hoe die samenleving moet aangepast worden aan de nieuwe
levensstijl van de westerse burger! Welnu, het lijkt me een interessante piste
om na te gaan waarom kinderen voor hun dagelijks leven niet kunnen losgemaakt
worden van hun gescheiden ouders en ondergebracht in gemeenschapshuizen,
omringd met de beste zorgen waarbij ze, uiteraard, regelmatig persoonlijk
contact kunnen onderhouden met hun ouders. Immers, een kind is in de eerste
plaats niet “van en voor zijn ouders”, maar “van en voor zichzelf”.

Als de
beste oplossing voor het opvoeden van kinderen, namelijk een gelukkig gezin, niet voorhanden is moet men niet
terugdeinzen om AL de alternatieven te bekijken, inclusief die welke de breuk
met het ideaalbeeld van de ouderlijke familie duidelijk maken… Misschien helpt dat de
ouders om wat langer stil te staan bij de noden van hun gezin en bij de
compromissen die ZIJ zelf daarbij moeten sluiten, in plaats van de toekomst van
hun kinderen te compromitteren.

Grimbergen, 3 december 2013

Het konijn is uit de hoed en heeft niet één maar twee stadions gebaard.

Als blatante ongeloofwaardigheid een symptoom is van het einde van een régime, dan is de beslissing (en berichtgeving) over “het nieuw stadion in Brussel” een duidelijk ijkpunt.

Inderdaad, na maanden van twijfel, onzekerheid en getwist over een nieuw (Euro)stadion op parking C, waarbij economische factoren wellicht even belangrijk waren als puur politiek getouwtrek, is de kogel door de kerk. Niet één, maar twee stadions worden ons voorgespiegeld: een fata morgana van het zuiverste gehalte!

Als men zelfs voor een voetbalstadion – mét de actieve medewerking van de grootste voetbalclub van België – niet uit de cijfers geraakt, hoe gaat men dan een atletiekstadion financieren? Hoopt men dat de atletiekverenigingen van Vilvoorde, White Star en Grimbergen het nieuwe gebouw zullen laten vollopen? Of vermoedt men dat Freddy Thielemans, seffens ex-burgemeester van Brussel en straks wellicht commissaris-generaal van de Heyselvakte, toegang heeft tot en de hand kan leggen op noodzakelijke en welgekomen fondsen, daarin bijgestaan door de politieke consuls en baronnen die de stad rijk is?

Hoe dan ook, als de overheid niets bijdraagt tot de bouw van een voetbalstadion zal het geen sinecure worden om een economisch rendabel project uit de grond te stampen, zelfs niet als RSCA al zijn matchen op parking C gaat spelen. Vooropstellen dat er, zonder zware overheidsgelden, tegen 2020 ook een atletiekstadion (welke grasmat men zich daarbij ook moge voorstellen) is je reinste volksverlakkerij.

Dat Brussel daarin het voortouw neemt, wekt de indruk dat de “fin de régime” evolutie daar het verst gevorderd is.

Grimbergen, 3 december 2013