Er gaat geen dag voorbij of onze politieke klasse
draait ons, tenminste ergens in de Europese Unie, een rad voor de ogen, intussen
met de glimlach jonglerend met de vlag van de democratie. En, ongelooflijk maar waar: de vrije pers, ze luisteren en kijken ernaar, en zwijgen.
Neem nu Louis Michel en de door hem ingediende amendementen op de Europese privacy wetten.
Het verhaal dat ons wordt opgehangen is de moeite van het ontleden waard.
Ten eerste: Michel weet, naar eigen zeggen, helemaal
niks af van die ontelbare amendementen,
en heeft er geen benul van hoe die tot in het parlement zijn geraakt. Vragen:
1) een door-de-wol-geverfde politicus, zeer bekend met het democratisch
parlementair systeem, weet blijkbaar niet hoe amendementen (zouden) kunnen
ingediend worden – hij moet dat bij zijn medewerkers gaan vràgen?? 2) een dag voor de stemming is hij – nota bene
zelf apetrots op zijn juridisch kunnen – helemaal niet op de hoogte van de
belangrijkste elementen in de nieuwe privacy wetgeving die (ook door hem)
moeten gestemd worden – hij stemt dus ja of neen zonder degelijk de inhoud te
kennen? 3) heeft hij geen tijd om die
teksten (met zijn medewerkers) door te nemen of vindt hij dat niet nodig?
Ten tweede: Michel beweert dat hij nog nooit met een
lobbyist heeft gesproken over de privacy thema’s. Eigenlijk doet hij alsof hij
diat soort mensen en ambachten helemaal niet kent. Vragen: 1) is hij, van kindsbeen in de politiek, nog altijd onbekend met lobbywerk? (Gelukkig was zijn uitspraak niet onder
ede), 2) Hoe kan men ex-minister, ex-parlementariër, ex-eurocommissaris geweest zijn en nu Europarlementslid
zijn, zonder met één van de tientallen duizenden lobbyisten die in Brussel
actief zijn, ooit contact te hebben
gehad? Moeten we hem dan verdenken van wereldvreemdheid of van een gebrek aan inschattingsvermogen (de meest voorkomende en vooralsnog ongeneeslijke kwaal bij hedendaagse politici)?
Ten derde: De schuldige is gevonden (naar goede
gewoonte bij de medewerkers). Ontslag is niet aan de orde want vergiffenis schenken
hoort, naar de mening van Michel, tot de opties die humane managers, een categorie
waartoe hijzelf zegt te behoren, hanteren. Blijkt plots dat ontslag geven zelfs
niet nodig is: de “schuldige” stapt op uit vrije wil. Vragen: 1) wat is zijn
opzeggingsvergoeding als hij zelf ontslag neemt? 2) welke functie zal hij
(binnenkort) door een “bevoegde of bevriende instantie” aangeboden krijgen om
zijn werk op bevredigende manier verder te zetten?
Ten laatste: Wat houdt de Belgische media tegen om dit
soort van vragen aan de heerschappen in kwestie te stellen, om hen zodoende de
gelegenheid te geven om naakt voor de kijker, lezer of luisteraar te
verschijnen – in het belang van de democratie waarvan ze zich allemaal, zonder
uitzondering, de verdediger achten?
Grimbergen, 22 november 2013
