inter lineas

De publicatie van het “Grote Gezinsrapport” zou ons allemaal aan het denken moeten zetten. Dat het samenvalt met de heissa over de “F*** me rich” campagne van een doordeweekse (maar trendy) cavaproducent is louter toeval; het werpt echter een ondeugend licht op de hedendaagse huwelijksproblematiek, vandaar de titel!

40% van de dertigers is al gescheiden en 25% van de kinderen
heeft gescheiden ouder. Men zegt dat 33% van de kinderen opgr oeit in een éénoudergezin. Dat dertigers scheiden is geen nieuws, dat 33% van de kinderen in éénoudergezinnen opgroeien is slecht nieuws – voor de kinderen tenminste.

37% (van de samenwonenden) zegt perfect gelukkig te kunnen
zijn zonder kinderen. Fantastisch! Stel niet uit tot morgen wat vandaag kan,
ook al wordt Vallformosa daarvan niet rijk.

Alle gekheid op een stokje, wat zich vandaag in onze
omgeving en in onze cultuur afspeelt is dat “kinderen hebben” ofwel een stukje
is in de puzzel van “het perfecte plaatje”, ofwel een onvervreemdbaar recht van
elke sterveling die er eentje (of meer) wil, ongeacht wat hij of zij daarmee of daarvoor later doen. En, uiteraard bijna per definitie,
worden de rechten van de kinderen een subsidiair probleem, zoals in de spreuk “eerst
oompje en dan oompjes kinderen”.

Maar goed, het is moeilijk om in onze huidige
tijdsgeest te argumenteren tegen het feit dat koppels méér, of anders, verantwoordelijk
moeten worden gesteld voor hun nakomelingschap. Dat zou slechts een belemmering
inhouden van hun recht op vrijheid. Daarenboven zorgt de maatschappij er wel
voor dat het probleem van gebroken gezinnen (een collectief waaronder ook éénoudergezinnen
ressorteren) wordt geminimaliseerd, zodat het schuldgevoelen niet de kop hoeft
op te steken.

Niettegenstaande de kinderen voor dit gezinsrapport blijkbaar
niet bevraagd werden, stipt De Morgen toch aan dat sociologen overal indicaties
vinden dat kinderen van gebroken gezinnen slechter presteren op school, vaker
ziek zijn en makkelijker in de criminaliteit belanden. Dus toch een negatief
effect, in tegenstelling tot wat we meestal van “de progressieven” reeds jarenlang te horen krijgen!

DM van 3 december stelt “Samenleving niet
aangepast aan nieuwe realiteit van eenoudergezinnen”. Dat is wellicht juist. De
kernvraag is hoe die samenleving moet aangepast worden aan de nieuwe
levensstijl van de westerse burger! Welnu, het lijkt me een interessante piste
om na te gaan waarom kinderen voor hun dagelijks leven niet kunnen losgemaakt
worden van hun gescheiden ouders en ondergebracht in gemeenschapshuizen,
omringd met de beste zorgen waarbij ze, uiteraard, regelmatig persoonlijk
contact kunnen onderhouden met hun ouders. Immers, een kind is in de eerste
plaats niet “van en voor zijn ouders”, maar “van en voor zichzelf”.

Als de
beste oplossing voor het opvoeden van kinderen, namelijk een gelukkig gezin, niet voorhanden is moet men niet
terugdeinzen om AL de alternatieven te bekijken, inclusief die welke de breuk
met het ideaalbeeld van de ouderlijke familie duidelijk maken… Misschien helpt dat de
ouders om wat langer stil te staan bij de noden van hun gezin en bij de
compromissen die ZIJ zelf daarbij moeten sluiten, in plaats van de toekomst van
hun kinderen te compromitteren.

Grimbergen, 3 december 2013

Het konijn is uit de hoed en heeft niet één maar twee stadions gebaard.

Als blatante ongeloofwaardigheid een symptoom is van het einde van een régime, dan is de beslissing (en berichtgeving) over “het nieuw stadion in Brussel” een duidelijk ijkpunt.

Inderdaad, na maanden van twijfel, onzekerheid en getwist over een nieuw (Euro)stadion op parking C, waarbij economische factoren wellicht even belangrijk waren als puur politiek getouwtrek, is de kogel door de kerk. Niet één, maar twee stadions worden ons voorgespiegeld: een fata morgana van het zuiverste gehalte!

Als men zelfs voor een voetbalstadion – mét de actieve medewerking van de grootste voetbalclub van België – niet uit de cijfers geraakt, hoe gaat men dan een atletiekstadion financieren? Hoopt men dat de atletiekverenigingen van Vilvoorde, White Star en Grimbergen het nieuwe gebouw zullen laten vollopen? Of vermoedt men dat Freddy Thielemans, seffens ex-burgemeester van Brussel en straks wellicht commissaris-generaal van de Heyselvakte, toegang heeft tot en de hand kan leggen op noodzakelijke en welgekomen fondsen, daarin bijgestaan door de politieke consuls en baronnen die de stad rijk is?

Hoe dan ook, als de overheid niets bijdraagt tot de bouw van een voetbalstadion zal het geen sinecure worden om een economisch rendabel project uit de grond te stampen, zelfs niet als RSCA al zijn matchen op parking C gaat spelen. Vooropstellen dat er, zonder zware overheidsgelden, tegen 2020 ook een atletiekstadion (welke grasmat men zich daarbij ook moge voorstellen) is je reinste volksverlakkerij.

Dat Brussel daarin het voortouw neemt, wekt de indruk dat de “fin de régime” evolutie daar het verst gevorderd is.

Grimbergen, 3 december 2013

In its Health+Science section, the international NYT reports on November 27 that “Gay parents enter an era of normalcy”.

What do you say? Great. The story reads like an all-is-well-that-ends-well fable. May we now look forward to the long awaited sequel :”Gay’s children enter an era of normalcy”?

Or should we wait some more to exclaim our happiness? Perhaps until the new generation genomefiddlers can create offspring prototypes that are happily entering their era of normalcy as well?

Wie het maandagochtendnieuws heeft gehoord of gelezen,
zou denken dat gans Oekraïne in opstand is gekomen en dat de democratische
krachten van alle windstreken gebundeld zijn tegen de regering.

Men moet diep in internationale kranten en websites
graven alvorens men wat onderliggende details en feiten vindt. Blijkt dat die achtergrondinformatie
de opinies, zijnde de “headlines”, van de westerse media, die
aangeven dat de revolutie aan de gang is, onderuit haalt. Met uitzondering van
Kiev, waar zowel de media als de “revolutionairen” – overal en altijd
twee aantrekkingspolen – in groten getale aanwezig zijn en hun stemmen laten
horen, is de revolutie in Oekraïne blijkbaar (nog steeds) ver weg.

Dat er zondagavond honderdduizend betogers waren in Kiev, tegenover de
tienduizend, waarvan we gedurende een week dagelijks overvolle beelden zagen,
is ontegensprekelijk juist. Deze opkomst is zonder meer een indicatie van
groeiend ongenoegen en volkswoede, tenminste in het Westen van Oekraïne.

Uit wat graafwerk blijkt dat er in Lviv, aan de Poolse
grens, twintigduizend betogers waren. Lviv is een stad van achthonderdduizend
inwoners, gelegen in een streek waar de hunkering naar Europa verreweg het
grootst is. Trouwens, tienduizenden grensbewoners werken vandaag o.m. in Polen,
waar ze taken uitvoeren die Poolse mannen en vrouwen in West-Europa voor hun
rekening nemen. In Chernivtsi, wat verder van de grens, werden vier duizend
betogers opgetekend, of nul komma één percent uit een bevolking van meer dan
driehonderdduizend. Een tegenvaller?

In het oosten van het land, waar de grote meerderheid Russisch
spreekt, is de toestand nog minder revolutionair. In Dnepropetrovsk, de derde
grootste stad van Ukraïne, rapporteerde men enkele duizenden manifestanten. In
Donetsk, met meer dan een miljoen inwoners ook de thuisstad van Yanukovich, telden
westerse journalisten enkele honderden betogers. Niet direct een volksopstand!

Tot slot vond ik nog twee belangrijke nieuwtjes die de
geschakeerde context van al het revolutiegeschal bijkleuren. Mr. Sokolev,
ex-journalist, activist en als dusdanig één van de “gezichten en tongen” van de
protesten, werd “prime time” uitgenodigd op Ukraina TV.

De uitnodiging was merkwaardig, vooral omdat het TV
station eigendom is van Rinat Akhmetov, oligarch en rijkste man van Oekraïne. In
dezelfde lijn hebben ook de nummers twee en drie in de oligarchengalerij (Mr. Viktor Pinchuk en Mr.
Dmytro Furtash) zich reeds opgeworpen om mee te werken aan een “herconfiguratie
van het parlement”. Wat dat laatste ook moge betekenen in termen van
democratisch gehalte, laat ik in het midden, maar het is duidelijk dat de
rijksten in het protest “mogelijkheden” zien om de politiek, uiteraard
democratisch, naar hun hand te zetten.

In datzelfde democratisch verband waren de uitspraken
van Sobolev zeer relevant: “Mensen zijn niet op straat gekomen om politici te
steunen! Velen onder hen willen geen politici meer. De echte macht moet bij de
burgers terecht komen, niet bij ministers, presidenten en politici”. Hoewel in
de praktijk wat onhandig om te implementeren, is dit een verzuchting die ook in
de westerse democratieën te horen is – vraag het maar aan de Bretoenen.

Bovenstaande betekent helemaal niet dat er in Oekraïne niets aan de hand is, en
dat de regering stevig in het zadel zit. Het betekent echter evenmin dat “de
Oekraïners” meer welvaart van Europa kunnen en mogen verwachten dan van
Rusland. Helemaal niet, al was het maar omdat minstens de helft van Europa zelf
blut is.

Dat de politie er stevig op los heeft geslagen valt
evenmin goed te praten, en wordt straks misschien een belangrijk kantelpunt in
het revolutionaire verhaal. Dat Rusland druk heeft uitgeoefend om een verdere
aansluiting bij Europa te fnuiken, lijdt geen twijfel. Dat Europa “de vrije
media” heeft gebruikt om druk aan de andere zijde uit te oefenen staat evenzeer
vast. Europa lijkt zich daarvoor te beroepen op het grote morele gelijk en de
ethische suprematie, kortom op de kracht van haar democratie. Dat die
democratie inmiddels een schim is geworden van haar oorspronkelijk gedachtegoed
is daarbij, inclusief het gedrag van de vrije media, een onbelangrijk detail.

Grimbergen, 2 december 2013

Vanmorgen berichtte de VRT Radio met dagelijkse plichtsbewustheid omtrent de actualiteit. Belgen verwachten van de openbare omroep (van oudsher) redelijk wat objectiviteit. Dat is per definitie zo want ze betalen ervoor, allemaal samen. Daarenboven hebben de nieuwsbrengers zichzelf, wellicht sinds de opkomst van CNN in de tachtiger jaren, stelselmatig gedrapeerd met het aureool van “objectieve waarheid”. De marketing daartoe kost wellicht meer dan de nieuwsgaring.

Vanochtend kregen we een nieuw staaltje van journalistieke kunde bij de VRT. “Uit alle uithoeken van Oekraïne zijn tienduizend(en) mensen afgezakt naar Kiev om te betogen tegen de beslissing van President Yanukovich om het verdrag met de Europese Unie niet te ondertekenen”, luidde het bericht. Wow! Kort en bondig, gebundeld en krachtig: communicatie met een grote “C”, de schone (EU) en het beest (Yanukovich)

Ware het niet …., ware het niet dat dit een fijn-verwrongen waarheid is die, eerst en vooral, blijkbaar moet echoën wat “het Westen” wil gezegd hebben. Inderdaad, met deze subtiele manipulatie van de werkelijkheid worden de volgende feiten voor ons verborgen: 1) het Oekraïense parlement heeft, democratische meerderheid tegen minderheid, vorige week het verdrag met de EU verworpen en dus, 2) voert Yanukovisch uit wat de grondwet voorschrijft, 3) de oostelijke helft van Oekraïne zal wellicht ‘in uiterst kleine getale’ afgezakt zijn, want het is redelijk ver van Kiev en, belangrijker nog, de “oppositie” heeft er in feite geen voet aan de grond! (Dat het Westen van Oekraïne, met zijn straatarme boeren, liever bij de EU aansluit dan het Oosten, met zijn eerder industriële sectoren, is een onderwerp dat in de Westerse media helemaal niet aan bod komt.)

De boodschap die de Westerse pers, zowel de publiek gefinancierde als de andere, van hun broodheren moet brengen is duidelijk: de wil van het volk wordt door Yanukovich straal genegeerd. Hoeveel percent van Oekraïne betoogt er tegen de beslissing van het parlement? Een zeer kleine fractie – om het met de woorden van beroemde wielrenners te zeggen: zero komma zero zero zero vijf!

De redactie van de VRT zal zelf best weten of dit moedwillige manipulatie, dan wel pertinente onkunde is. Wie er druk uitoefent om het nieuws te manipuleren, dan wel wie tweederangsjournalistiek promoveert, blijft, strikt gesproken, voor de buitenstaanders voorlopig een raadsel.

Grimbergen, 1 december 2013

Er gaat geen dag voorbij of onze politieke klasse
draait ons, tenminste ergens in de Europese Unie, een rad voor de ogen, intussen
met de glimlach jonglerend met de vlag van de democratie. En, ongelooflijk maar waar: de vrije pers, ze luisteren en kijken ernaar, en zwijgen.

Neem nu Louis Michel en de door hem ingediende amendementen op de Europese privacy wetten.
Het verhaal dat ons wordt opgehangen is de moeite van het ontleden waard.

Ten eerste: Michel weet, naar eigen zeggen, helemaal
niks af van die ontelbare amendementen,
en heeft er geen benul van hoe die tot in het parlement zijn geraakt. Vragen:
1) een door-de-wol-geverfde politicus, zeer bekend met het democratisch
parlementair systeem, weet blijkbaar niet hoe amendementen (zouden) kunnen
ingediend worden – hij moet dat bij zijn medewerkers gaan vràgen?? 2) een dag voor de stemming is hij – nota bene
zelf apetrots op zijn juridisch kunnen – helemaal niet op de hoogte van de
belangrijkste elementen in de nieuwe privacy wetgeving die (ook door hem)
moeten gestemd worden – hij stemt dus ja of neen zonder degelijk de inhoud te
kennen? 3) heeft hij geen tijd om die
teksten (met zijn medewerkers) door te nemen of vindt hij dat niet nodig?

Ten tweede: Michel beweert dat hij nog nooit met een
lobbyist heeft gesproken over de privacy thema’s. Eigenlijk doet hij alsof hij
diat soort mensen en ambachten helemaal niet kent. Vragen: 1) is hij, van kindsbeen in de politiek, nog altijd onbekend met lobbywerk? (Gelukkig was zijn uitspraak niet onder
ede), 2) Hoe kan men ex-minister, ex-parlementariër, ex-eurocommissaris geweest zijn en nu Europarlementslid
zijn, zonder met één van de tientallen duizenden lobbyisten die in Brussel
actief zijn, ooit contact te hebben
gehad? Moeten we hem dan verdenken van wereldvreemdheid of van een gebrek aan inschattingsvermogen (de meest voorkomende en vooralsnog ongeneeslijke kwaal bij hedendaagse politici)?

Ten derde: De schuldige is gevonden (naar goede
gewoonte bij de medewerkers). Ontslag is niet aan de orde want vergiffenis schenken
hoort, naar de mening van Michel, tot de opties die humane managers, een categorie
waartoe hijzelf zegt te behoren, hanteren. Blijkt plots dat ontslag geven zelfs
niet nodig is: de “schuldige” stapt op uit vrije wil. Vragen: 1) wat is zijn
opzeggingsvergoeding als hij zelf ontslag neemt? 2) welke functie zal hij
(binnenkort) door een “bevoegde of bevriende instantie” aangeboden krijgen om
zijn werk op bevredigende manier verder te zetten?

Ten laatste: Wat houdt de Belgische media tegen om dit
soort van vragen aan de heerschappen in kwestie te stellen, om hen zodoende de
gelegenheid te geven om naakt voor de kijker, lezer of luisteraar te
verschijnen – in het belang van de democratie waarvan ze zich allemaal, zonder
uitzondering, de verdediger achten?

Grimbergen, 22 november 2013

Het circus
rond de “benoemingen” komt in een nieuwe fase: de vraag naar altruïsme.

In het
kort wat voorafging:
1) de regering (=partijen) organiseert stoelendans zonder veel met
competenties rekening te houden,
2) Yannie Haeck maakt wereldkundig dat hij afziet
van een opzegvergoeding,
3) politiek en media springen in het gareel om dit als
een mooi voorbeeld van de juiste ethiek en universele moraliteit af te
schilderen,
4) “men” voegt er expliciet, en ietwat dwingend, aan toe dat “anderen”
dit mooie voorbeeld nog niet hebben gevold

Wat mij
betreft is dit alles – zowel de benoemingen als het mediatieke gebeuren rond Haeck
– pure volksverlakkerij. Voor wie het anders zou willen interpreteren heb ik
deze vragen:

1) Hoe geeft men Haeck een nieuwe,
evenwaardig-betalend job als CEO van de Loterij zonder hem eerst wettelijk
afstand te laten doen van zijn opzegvergoeding? Of nog, hoe dom kan “HR in het
kernkabinet” wel zijn? (In de privé zou hij wellicht zelf ontslag moeten
nemen en tegelijk een nieuw arbeidscontract kunnen ondertekenen, zodat het
recht op vergoeding vervalt)

2) Hoe kan men van De Scheemaecker
eisen dat hij “gratis” een job van €300K per jaar als CEO laat schieten, voor
een (hopelijk minder-betalende) functie als Voorzitter van BIAC? Waarom zou hij
geen recht hebben op de hem wettelijk toekomende opzegvergoeding (naar verluidt €750K), en zelf
uitkijken naar ander werk? En als die vergoeding voor de mens-in-de-straat als
onbegrijpelijk overkomt, welke minister heeft dat bedrag dan wel onderhandeld?

3) Hoe vergelijken de “analysten” en de
media dit alles met de “opzegvergoeding” van alle soorten van parlementariërs
of, straffer nog, met de einde-mandaats-vergoedingen van Europese
commissarissen? In beide gevallen hebben de heren en dames in quasi al de gevallen
bijkomende en voortdurende inkomsten als bestuurder, consulent, lobbyist e.a. Ethiek
en altruïsme? Louis Michel kan er in beide landstalen van meepraten!

Het lijkt
er elke dag meer op dat de rechtsstaat gewoon opzij wordt geschoven als het de
politiek, en de macht , goed uitkomt – uiteraard met steun van de mediamacht. Ook de democratie veroudert, verslijt en wordt ziek van binnen uit …

Grimbergen, dinsdag 3 september 2013

Stel je voor dat deze dame, voor haar werk in de
afvalindustrie, reeds tot “Jonkvrouw” zou verheven zijn…

De berichtgeving over wat er verkeerd is met het cv
van de 41-jarige ster is, grotendeels, zeer voorzichtig. Bij de VRT is het
slechts sinds vanmiddag “nieuws” geworden. Blijkbaar vindt de VRT redactie in
deze komkommertijd de outing van Lyle Muns en de Kiss-in van wat holebi’s voor het
Russisch consulaat veel belangrijker dan wat er gebeurt aan de top van de NMBVS.
Tja.

Terug naar de niet-jonkvrouw dan maar. De
voorzichtigheid in de berichtgeving is moeilijk te begrijpen: sommigen zetten
ons aan om te vermoeden dat Egon Zehnder aan de basis ligt van deze “onfortuinlijke
fout”, daarin trouwens, tot mijn grote verbazing, gesteund door de kandidate
zelf.

Het lijkt wel alsof vele journalisten niet meer weten hoe
een wervingsproces – al dan niet met de hulp van een gespecialiseerde firma,
verloopt. Nochtans is het simpel. Eerst komt de beschrijving van de functie en de voorwaarden waaraan
moet worden voldaan, geproduceerd door de “zoeker”. Hulp van buitenaf was daarbij
welkom al was het maar omdat de vereiste kwalificaties fijntjes moesten worden
omschreven, om Lallemand op zijn paard te kunnen houden.

Daarna laten de “zoekenden” die hun kandidatuur willen stellen, hun interesse
aan de “zoeker” weten, meestal via een telefoontje, een brief of een e-mail
(tweets kan uiteraard ook in bepaalde milieus). Het overhandigen van een “up-to-date
cv” is in dat proces een standaard onderdeel. Hoewel sommige kandidaten
experten betalen om dat cv volgens de regels
van bepaalde kunsten te schrijven, blijft het cv – en de juistheid ervan, de
verantwoordelijkheid van de kandidaat.

Dus: Joncheere is verantwoordelijk voor de inhoud van
haar cv en heeft die zelf (mede) gecomponeerd. In dit specifieke geval heeft ze dat document overgemaakt
aan de headhunter. Normaliter verricht deze laatste een aantal controles,
dikwijls vooral referentie checks. Diploma’s worden, zeker voor oudere
kandidaten, niet altijd nagetrokken. Wat headhunters bij mijn weten nooit doen
is leugens of hun eigen fantasie toevoegen aan een cv van kandidaten.

Wat in al de persverhalen, verrassend genoeg, niet aan bod komt is “timing”. Vandaag
weten we, via speurwerk van De Morgen, dat Joncheere via een bedrieglijk cv
kandideerde bij de NMBS. We denken ook te weten dat Egon Zehnder heeft
nagelaten om de vermelde diploma’s van de dame te controleren op hun echtheid.
Echter wordt vanuit bepaalde hoeken reeds weken gezegd dat Joncheere de meest
geschikte kandidaat is!! Neen, niet noodzakelijk wat betreft objectieve kwalificaties,
is ze uitgelezen, echter wel op basis van haar goede betrekkingen met bepaalde
politiekers en politieke partijen. Men mag zich de vraag stellen hoe deze
publieke en politieke promotie het werk van Zehnder beïnvloed heeft. Hun
stilzwijgen is tekenend.

Tot slot zetten we vaststaande feiten op een rijtje. Eén, de
goddank-niet-jonkvrouw van de HAM kan moeilijk volhouden dat zij niet met haar
cv heeft geknoeid (inclusief naar verluidt bezwarende informatie in LinkedIn).
Twee, de headhunter Zehnder is slordig geweest bij het niet controleren van de
vermelde diploma’s. Wat nog niet vast staat is de rol van de politiek in dit
onverkwikkelijke verhaal, een verhaal waarin de acteurs ervan uitgingen dat het scenario reeds
in steen gebeiteld was.

Grimbergen, 8 augustus 2013