inter lineas

Ik hoor zopas dat er in Wallonië een gebrek aan bloed is. Is het geen fantastisch idee dat Vlaamse partijen hun leden (en anderen) zouden opreoepen om voor onze Waalse broeders bloed in te zamelen?? Voordelen:

1) De mensen in Wallonië zijn daarmee uit de nood geholpen.

2) Walen met Vlaams bloed gered, en Vlamingen die Walen hebben aldus hebben geholpen, zullen meer naar mekaar toe groeien (helemaal in de spirit van ‘s Konings’ Kerstboodschap).

3) (Hier wordt het wat speculatief, maar toch) Vlaams bloed in Waalse aderen zal misschien – in de ogen van Vlamingen – de Walen arbeidslustiger maken, of hun tenminste het gevoel geven dat ze daarmee arbeidslustiger geworden zijn (geloof doet wonderen)!

4) (Lange termijn en volgehouden inspanningen) Indien voordeel 3 waar is, zal de bloedtransfer straks de monetaire transfers vervangen … Wallonië kleurt dan rood, niet door de PS, maar door het vrijwillig laten vloeien van Vlaams bloed!!

Misschien toch iets voor Van De Lanotte om in zijn voorstel mee te nemen??

GrimMburger

Vandaag werd mijn herstelde schouder door de chirurg goed voor de dienst bevonden. Het had vanmorgen weeral gesneeuwd en dus reed ik reeds om 6u30 richting Bonheiden. De gewestelijke wegen lagen er zielig bij. Vlaanderen is niet echt uitgerust met de machines om efficiënt sneeuw te ruimen! Wij rijden dan (bijna) allemaal wat stiller, en soms .. .schuiven we in de goot.

Na de raadpleging – het daagde wat grijzig, om 8u30 – was de file-ellende pas echt een probleem. Van Bonheiden tot Mechelen stond er één lange rij wagens die tegen 5km per uur opschoven. Men had reeds wat zout gestrooid maar dat was geen afdoende oplossing. Stank alom, walmende uitlaten, en wellicht stinkende koppelingen: het deed me denken aan de economische kost – gezondheid, opwarming, vervuiling, werkverlet, enzovoort.

Groot was mijn verbazing toen er plots aan mijn rechterzijde een moderne “fietspad sneeuwruimer” opdook! In zijn spoor verscheen er voor mij een brede rooie streep, met wat resterende ijsplakken eroverheen geborduurd. Op de ganse weg tot Mechelen heb ik één fietser gezien en een paar voetgangers. En voor vijfhonderd auto’s, duizend mensen die naar hun werk rijden, is er geen goed bereidbareweg?!

Ik begrijp wel dat we voor de zwakke weggebruiker redelijk wat respect moeten opbrengen. Echter, herinner ik me dat enkele maanden geleden ouders het (op de radio) heel normaal vonden dat hun naar-school-fietsende kinderen bij regenweer toch wel recht hadden op een autoritje!! Waarom moeten bij dit barre winterweer dan toch de fietspaden zo node prioritair en met de beste ruimmachinerie worden schoon geveegd???

De justitie moet zijn werk doen, zei de aartsbisschop. En, ongelooflijk maar waar: politici en media vonden dat eigenlijk toch wel een ongehoorde uitspraak!

Blijkbaar vinden de farizeeërs van het parlement (de zgn. witgekalkte graven!) zulke uitspraak, als ze van een monseigneur komt, dus geen goed antwoord. Zoals zij zich ook, daarin gesteund door de wij-maken-het-nieuws meute van de vrt, liever 100% concentreren op een “ge-spinde” interpretatie van wat Léonard zei in zijn vergelijking met natuurrampen. Uiteraard had de eerwaarde, met wat meer mediatraining, deze gevaarlijke klip op betere manieren kunnen ronden. Voorzichtigheid met woorden ligt zeker niet in zijn aard en, aangezien hij geen journalist is, breekt dat in het media milieu, waarin ook de politiek zich gulzig voedt, hem altijd zuur op. Tant pis.

Dit gezegd zijnde wil ik tegelijkertijd nog aanstippen dat Léonard ook verwees naar hoe kindjes van homokoppels straks – na hun jeugd met twee liefhebbende papa’s (of mama’s), tevoorschijn gaan komen. Inderdaad, wie zal dat vandaag kunnen zeggen? Katleen Cools – zij kan zich vooralsnog beroepen op haar jeugd en onervarenheid – vroeg zich alvast luidop af “waar hààlt hij het in zijn hoofd om net dààr een verband te leggen??” Welnu, in het begin van de jaren zestig reageerden vele moeders en vaders niet anders dan Cools, toen hen ter ore kwam wat er over pastoors en hun misdienaars werd gezegd. De geschiedenis …, juist, die herhaalt zich immer weer.

Trouwens, om daar nog een brokje analyse aan toe te voegen. Jongens die heel veel van kinderen houden – pedofielen dus – laten zich in hun beroepskeuzes nogal eens leiden door die diepe emotie. Op die manier ontmoet men hen regelmatig als pastoor, jeugdleider, jeugdvoetbalminnaar en dergelijke. Het lijkt me niet ontiegelijk om te veronderstellen dat een mannelijk homokoppel een kinderwens heeft vanuit eenzelfde emotie. Het is mooi als kinderen worden omgeven door mensen die van hen houden. Echter, op het moment dat deze legitieme pedofilie verandert in criminaliteit, bieden deze “beroepen” tegelijk een extra gelegenheid (wegens machtspositie) én een gedegen dekmantel (zo een brave mens!). Ik denk dat Léonard dit ook heeft bedoeld. Maar op de schopstoel krijg je niet de tijd om veel uit te leggen en te duiden: dat alles is het prerogatief van de journalisten geworden en zij beslissen ook wat er uitvergroot wordt en wat weggemoffeld wordt (want: het past niet in onze opinie van wat “nieuws” is).

Land van tegenstellingen, België? Ook als we taalverschillen buiten beschouwing laten, blijkt België een land vol diversiteit.

Neem nu katten. Vanmorgen, bij de Madammen op Radio 2, werd het verhaal verteld van een familie waarin twee katten gezellig in huis leefden. Eén van hen was echter wel jaloers op de andere: ze kon het niet hebben dat de “brave” kat meer aandacht kreeg. Geregeld viel de jaloerse kat dan ook de brave kat aan. Wat moet ik toch doen was de vraag van de moeder des huizes? Het antwoord van de aanwezige expert was snel en duidelijk: gedragstherapeut! Anja Daems herhaalde het zonder beving in haar stem: gedragstherapie – voor diegenen die het nog niet hadden gehoord of hun oren niet konden geloven, de laatset twijfel was weggenomen. Persoonlijk, wist ik niet of ik moest slikken of lachen. Ik heb voor het laatste gekozen. Wat een welvarend land, waar katten ook, samen met hun baasjes, naar de psychotherapeut mogen …

Het verhaal was niet ten einde, integendeel. Wat doe je als jouw kat te dik is, was een vraag? In mijn eenvoud dacht ik, minder eten geven. Mis poes!! Er bestaat immers dieetvoeding en die kan je eenvoudig kopen in de handel. OK, een luxe oplossing zeg maar. Absoluut, maar – donderslag bij heldere hemel – blijkt nu dat jouw kat daarvan toch niet vermagert! Wablief? De expert verklaart zich nader: kattendieetvoeding in de warenhuizen dient enkel om katten op hun gewicht te houden …!! Dat zal wel niet op de verpakking staan, vrees ik. Dus toch minder eten geven om te vermageren …? Neeneenee, in dit land moet je dan naar de veearts. Die verkoopt namelijk dieetvoeding waarvan de kat écht vermagert. Zou de ziekenkas dat ook dekken?

Kortom, vele katten hebben het zeer goed in België. En dikke, jaloerse katten hoeven zeker niet te wanhopen – er is professionele hulp voor hen, zowel psychisch als fysisch. Dat kan niet gezegd worden van de asielzoekers, noch van hun kinderen.

Als een zichtbaar goed doorvoede asielzoeker op tv mag verklaren: ‘I ran away from bullits in my country. Here I am in iceland and I will now die from the cold” – wellicht ook ergens met de bedoeling om ons Belgisch hart te laten smelten van medevoelen of medelijden – dan denk ik zo: je had kunnen in Athene afstappen, of in Malaga stoppen, of op een andere, warmere plaats in welvarend Europa. Welke keerkring-mens toeft er nu ongevraagd in Brussel in november?

Terzelfdertijd denk ik ook aan hun kindjes die zelf niet voor Brussel hebben gekozen, en aan die vlaamse katten, die niet weten dat ze in Brussel zijn.

En dat zijn gedachten die bijten, zoals de kou, daarbuiten …

De VRT selecteert personeel op afkomst en geaardheid, niet langer op inhoud. Dat had de directie, wellicht na diepgaande analyse en wijs beraad, op een grijze novemberdag beslist.

De VRT is inderdaad tot het besluit gekomen dat er nogal wat onevenwichten te vinden waren in haar programmatie. Neen, niet qua kwissen, variété, nieuws, soaps, etcetera. Het ging deze keer over welke soort van mensen er in “meespeelden”. Waar ze ook keken, ze ontwaarden overal te veel exemplaren van het “standaard blank autochtoon mannelijk” type, met andere woorden: te weinig variatie om goed te zijn. Als gevolg daarvan besloten ze om eigenhandig (en op het eerste zicht nogal lukraak) wat quota te bepalen.

Kristien Hemmerechts, ridder op elk paard waarvan ze vindt dat het in de verste verte zou kunnen gelbruikt worden tegen anti-racisme of voor rabiaat feminisme, deed haar duit in het zakje. Ze brak zelf een lans op de VRT-blog om uit te leggen hoe schitterend ze de quota’s voor allerlei “onder- vertegenwoordigde minoriteiten” wel vond!

Waarom blijven mensen – vooral dan al diegenen die toegang hebben tot de bazuinen van de media – geloven dat (vooral) stomme regeltjes samenlevingsproblemen oplossen of integratie op de arbeidsvloer verbeteren?

Ik zou het echt niet weten. Echter, indien we toch naar regeltjes moeten, dan voeg ik er graag twee aan toe:

1) Kunnen we er voor zorgen dat er in de media, en in het bijzonder bij de vrt, 80% gewone heterosexuelen op het scherm komen, 6% celibatairen, 6% bi-, tri- of tetrasexuelen en 8% homosexuelen? Op die manier krijgen we daar dan ook wat meer evenwicht!

2) Wordt het niet hoog tijd dat we in de politiek het aantal juristen aan banden leggen? En er ook naar streven om wat meer ingenieurs, dokters en economisten op verkiesbare plaatsen krijgen? Op die manier kunnen we dan kieslijsten krijgen met multi-dimensionele ritsen … Dat zou pas schitterend doeltreffend zijn en, binnen het post-modernistische maatschappelijk denken, ook absoluut rechtvaardig.

Ik verkneukel me nu reeds aan de volgende “Grote Verkiezingsshow”: een qua geaardheid uitgebalanceerde mix van journalisten en andere VRT medewerkers, oog in oog met een bonte, samenlevings-gespiegelde mengeling van politici – om nu al vingers van af te likken, ongeacht de uitwendige kenmerken (van die vingers)!

Het wordt van langsom moeilijker om televisie interviews “tussen de lijnen” te lezen, al was het maar omdat journalisten en hun ondervraagden, alles doen om de ruimte tussen de lijnen met een hele hoop ruis te vullen – moderne communicatietechnieken heet dat, ook wel “spin” genoemd.

Neem nu TerZake vanavond. Op de muziek van “Krijgen de werknemers van Brink’s bij een overname werkzekerheid?”, pleegden Cools en Zinner een fluwelen dans die alle waarheden, niettegenstaande ze mekaar uitsloten, intact liet.

Voor de gewillige luisteraar was de conclusie van Cools immers een omfloerste versie van wat de eerder ten tonele gevoerde vakbondsman wou: de werknemers kunnen wellicht aan de slag bijven zonder veel verandering, indien er een overnemer wordt gevonden.

Voor de aandachtige luisteraar heeft Zinner minstens drie maal, telkens ietwat anders geformuleerd, herhaald dat de overname NA een faillissement zou gebeuren en dat de werknemers zouden schadeloos gesteld worden voor de verandering van hun statuut in de nieuwe onderneming.

Het moge duidelijk zijn: wat voor de vorige Brink’s directie onmogelijk was, is ook voor de nieuwe onmogelijk. Wat de nieuwe directie wél kan voor mekaar krijgen is dat, onder één of andere vorm, een “kas van de gemeenschap” aan de werknemers van Brink’s de afscheidspremies voor bedienden zal betalen, en dat ze daarna opnieuw aan de slag kunnen in een nieuwe ondernemeing … met een nieuw, ander statuut en contract.

Brinkmanship!