inter lineas

De kogel is door de kerk: Johnny Thijs stapt op bij de post. Een abrupte halvering van zijn loon, eenzijdig door de pseudowerkgever opgelegd uit populistisch geïnspireerd eigenbelang, zag de veteraan van de post niet zitten. Hij hield de eer aan zichzelf. Over de moraliteit van hoge lonen op zich wil ik het hier niet hebben, wel echter over maten en gewichten.

Het vertrek van Thijs was een uitgelezen gelegenheid van de politieke bazen om wat nieuws te spinnen. Juist daarom komt de Minister voor Overheidsbedrijven – zou hij ook al de gewestelijke intercommunales
beheren? – één en ander toelichten op tv. Eerlijk gezegd, kon ik geen
gezicht plakken op “Labille”. Een vijftiental seconden in het interview was het duidelijk dat de voorname heer zich ook zeer voornaam uitdoste, en daarmee is niks verkeerd; meestal ondersteunt het plunje de boodschap, zeker als het armtierig of rijkelijk is.

Wat me echter heel vreemd voorkwam was dat hij in zijn “reactie” uitlegde dat Thijs blijkbaar niet begreep dat vele mensen met duizend of vijftienhonderd euro per maand moesten rondkomen. Als een laaggeplaatste vakbondsman zoiets vertelt kan ik daar best inkomen, want hij staat zelf ook niet heel ver van dat maandelijks bedrag. Als een politicus die eruit ziet alsof hij net van een luxejacht van Dolce & Gabana is gestapt, die taal gebruikt dan..…wel, dan vraag ik me af of mijn eerste indrukken over zijn financiële mogelijkheden juist zijn.

En zie, daags voor Kerstmis publiceert De Morgen dat de heer Labille zelf binnen de PS de rol speelt van “de man op de achtergrond”, zoals Koen Geens voor de CD&V. In zijn tijd àchter de schermen was hij tevens de man die zowel de Waalse Socialistische Mutualiteit leidde, tegelijk met FOREM (de Waalse FIT) en … 44 andere, gecumuleerde bestuurdersmandaten. Zou de staatssecretaris ons kunnen vertellen hoeveel geld hij jaarlijks opstreek terwijl hij deze functies uitoefende en, tegelijk, hoe hij elk van die taken op voldoende wijze kon invullen? Op die manier krijgen we een duidelijker beeld van “maten en gewichten”. Misschien heeft hij die bovennatuurlijke gave van efficiëntie meegekregen gedurende zijn “opleiding” bij het alombekende revisie en accountancykantoor van Papa Michel Daerden.

De machinaties voor individueel en collectief geldgewin in onze partij-politieke symbool-democratie verrassen ons niet meer. Het merkwaardige aan dit verhaal is dat een man die zelf groot geld heeft “verdiend”, Thijs en de burgers van dit land er, met zware stem en strenge blik, gaat aan herinneren dat er ook nog mensen zijn die slechts duizend euro verdienen – en! – dat hij, de minsiter van de PS, voor hen opkomt! Cynisme ten top gedreven!

In dit land vragen vele mensen zich nog steeds af of ze straks voor de N-VA moeten stemmen. Immers, wat is, naast het confederalisme, het programma van die partij? Met tegenstanders zoals de PS (en net vandaag ook met ruggesteun van Bruno Tobback, SP-a), hoeft de N-VA niet te vrezen. De ostentatieve boodschap van de machtspartijen “doe wat ik predik, doe niet wat ik doe” is voldoende voedingsbodem om de N-VA in Vlaanderen ver boven politieke (ge)modder te tillen, en te houden. Het komt allemaal “degelijk bestuur” niet ten goede.

Grimbergen, 26 december 2013

De Ministers van Financiën van de EU lidstaten hebben, eindelijk, een akkoord bereikt over hoe de banken in de toekomst (indien
nodig) gered moeten worden: door de investeerders!

Het lijkt erop alsof ze op die manier een mijlpaal
hebben bereikt, ten minste zo stelt ook onze onafhankelijke pers het voor.
Victorie! Ook al moeten we nog tien jaar wachten alvorens de investeerders een
voldoende grote pot zullen opzij gezet hebben om iet of wat bescherming te
kunnen bieden.

Maar wacht eens: waren, en zijn banken geen private
ondernemingen? Zegt het wetboek niet dat investeerders verantwoordelijk zijn
voor het redden van hun vennootschap, of voor het verliezen van hun kapitaal? Waarom
moeten ze dan een andere regel maken, die hetzelfde inhoudt? En hebben ze ervoor gezorgd dat “bon père de famille” aandeelhouders (cfr. Fortis) beschermd worden tegen misleiding in verband met risico?

Ik weet het: de hamvraag is “wie beschermt de
spaarders?” Op het eerste zicht kan dat enkel via een “gegarandeerde spaarpot”.
Dat is, grosso modo, wat de excellenties nu zijn overeengekomen: de banken
moeten uit hun winsten (van de investeerders!) fondsen afdragen om de spaarders
soelaas te bieden bij, God beware ons, nieuwe “accidents de parcours”.

Er zijn natuurlijk andere manieren om ervoor te zorgen
dat de geschiedenis zich, wat dit specifieke accident betreft, niet herhaalt:
men kan de spaarders (tot een bepaald bedrag) preferentiële schuldeisers maken.
Zodoende zouden de activa van een failliete bank eerst en vooral worden
aangesproken (= te gelde gemaakt) om spaartegoeden terug te betalen. Niet
alleen dienen deze activa als buffer maar, en misschien belangrijker: de banken
en financiële instellingen zullen hun onderlinge zaken heel anders gaan
bekijken want bij grote accidenten zullen de zakelijke partijen niet als eerste
worden vergoed! Een ramp als Dexia, zoals wij ze nu kennen, zou daarbij op quasi-natuurlijke wijze uiterst
onwaarschijnlijk worden (en sowieso niet de kleine spaarders treffen). De discussie over spaarbanken en/of zakenbanken wordt zelfs de facto overbodig!

Bijkomend zou de overheid de banken gerechtelijk (hebben)
kunnen vervolgen. Het is toch merkwaardig dat, tot op vandaag, geen enkele hoge piet
van Wall Street voor fouten werd vervolgd. Datzelfde fenomeen stellen we ook
vast in Europa. De genegotieerde boetes die aan grootbanken worden opgelegd
zijn spreekwoordelijke peanuts. (JP Morgan verdient binnen het jaar hun miljardenmonsterboete
met gemak terug en krijgt belastingaftrek voor geleden verliezen, inclusief boetes!!). Niet alleen blijven de bankiers zelf voor hun wandaden buiten
schot, er worden zelfs precedenten geschapen die handig zullen zijn bij het
volgende debacle, gelijkberechtiging weet u!

Dat de EU excellenties na meer dan een jaar aan het
begin staan van een manier om de investeerders te laten opdraaien voor fouten
(en wellicht fraude) van bankiers, lijkt een stap vooruit. Dat de praktisch
bruikbare garantie voor spaarders nog een tiental jaar op zich laat wachten
wordt geminimaliseerd. Inmiddels hebben de overheden hun financiële vrienden
gered met geld van al de kleine belastingbetalers, en de bankiers zelf een hart
onder de riem gestoken met de boodschap dat ze eigenlijk bona fide hebben
gehandeld.

De façade is helemaal gerenoveerd, de haute finance en de politiek
schudden elkaar de hand en lachen in hun vuist, terwijl de “onafhankelijke”
pers ernaar kijkt en de gepaste klokken luidt. En de burger blijft zitten met zijn vraag: “Waarom worden spaargelden geen absoluut preferentiële bankschuld en hoe komt het toch dat geen enkele bankier wordt vervolgd na een biljoenenverlies?”

Grimbergen, 19 december 2013

Freya stelt voor dat, om mogelijke verdachtmaking te vermijden, politici in de toekomst zich zouden onthouden van het besturen van ondernemingen, zeker als die in verband kunnen gebracht worden met overheidsbeslissingen.

Het zou zonde zijn om haar voor deze sinterklaas bedenking een zwarte piet door te
schuiven, maar het blijft verbazen waarom zij, en politici in het algemeen, met
deze gewaardeerde deontologische suggesties in de kranten grote sier willen
maken terwijl ze, in feite, onmiddellijke opportuniteiten hebben om hun
partijgenoten te stimuleren om hic et nunc het geweer van schouder te
veranderen en een ‘sterk signaal’, met andere woorden een sprekend voorbeeld
van anders-DOEN, te produceren.

Ik refereer hier naar Electrawinds.
Neen, niet naar
het verleden van Electrawinds, eerder naar het heden en naar de toekomst. Want
wat stellen we vast? Terwijl Freya op haar preekstoel met haar kruis zwaait, is
het Limburgse bedrijf Nuhma (via haar dochter Bionerga) naar verlijdt (De Tijd van 7 dec) vergevorderd in onderhandelingen met
Electrawinds over de overname van het zogenaamde kroonjuweel van
laatstgenoemde, namelijk de Biostoom divisie.

Laat ons eerst kennismaken met de gezichten (en
breinen) achter de kopers. Nuhma is een intercommunale holding waar, bij de samenstelling werd gestreefd naar een brede coalitie,
die bestaat uit bestuursleden van gans Limburg. De leden zijn: Frieda Brepoels,
Tony Coonen, Thierry de Grunne, Marc Vandeput, Steven Vandeput, Mark Vanleeuw,
Peter Vanvelthoven en André Vautmans. Men moet niet Carl Devos heten om in één
oogopslag vast te stellen dat dit een doodgewoon politiek bedrijf is (zoals er
in België zeer vele zijn), een bedrijf dat sowieso ook aan de Limburgse
gemeenten een mooi dividend wil uitbetalen (waarvan bovengenoemde heren meestal
vooraanstaande bestuurders zijn)

Wat is de dochter Bionerga dan wel?
Gebruik makend van al de grote symboolwoorden (klimaat, kwaliteit, gezondheid,
enz..), is de missie van het bedrijf naar eigen zeggen: als betrouwbare, klantgerichte en maatschappelijk
verantwoorde ondernemer optimaal grondstoffen en energie recupereren uit niet-herbruikbare
afvalstromen. Let wel: de “ondernemer” is in deze
context gewoon een oogverblindend “placebo” voor “overheid”. Wie er in de Raad
van Bestuur zit is ook het bekijken waard: de Grunne Thierry, De Ceulaer
Maarten, Coonen Tony, Nuhma NV vv Kelchtermans Ludo, Brouns Hubert, Cremers
Walter, De Vis Dirk, Pirens Freddy, Truyens Raf, Verheyen Peter, Wouters Luc, Brepoels
Frieda, Vanleeuw Mark, Schetz Marc, Peeters Philip (CEO), Jans Peter (CFO). Hoeveel
ondernemers? Hoeveel experten in bio-energie? Hoeveel politici?

Welnu, is het niet vreemd dat een intercommunale
onderhandelt over deze overname nadat privé bedrijven (o.a. baggeraar Jan De
Nul) afgewezen werden? Waarom zou een intercommunale, die zich bezig houdt met
afvalverwerking voor Limburgse gemeenten, bestuurd door LImburgse politiekers,
plots strategische en/of economische belangen hebben bij het overnemen van Biostoom aan
een hogere prijs dan andere bieders? Is het de rol van een overheidsbedrijf om tot
zulke actie over te gaan? Hoe was deze overname zelfs maar het overwegen waard
in het kader van het lange-termijn plan van een provinciale intercommunale? Wat
anders dan een vriendendienst kan hierin een bepalende rol spelen? Met wiens
geld worden zulke vriendendiensten betaald?

Freya’s oproep is inmiddels grootmoedig overgenomen
door haar partij, wellicht om uit de wind te kunnen staan als het straks rond
Electrawinds toch echt gaat stormen. Schitterend! Kunnen al de bekeerde medestanders
dan, om te beginnen, op een zeer praktische manier uit de doeken doen hoe zij structuren (zoals (bv deze Nuhma/Bionerga) gaan hervormen, of opdoeken? Ach, niet simpel want het betekent een vervanging van quasi het algehele
bestuur en management, waarvan het “ons-helpt-ons” gehalte de volle honderd procent bedraagt.

Dat politici enkele bestuursmandaten uitoefenen als
onderdeel van hun ambt is trouwens niet direct problematisch, misschien zelfs
zeer nuttig. Maar als we in dit land au sérieux willen genomen worden
betreffende het aan banden leggen van de particratie, van de
belangenverstrengeling en, onvermijdelijk, van de corruptie dan kunnen we best
beginnen met de zitpenningen (en andere vormen van verloning) van politieke mandatarissen
de iure tot nul Euro te herleiden: ze worden daarvoor reeds betaald als deel van hun openbare functie. Tegelijk moeten we het oprichten van
overheidsbedrijven zoals Bionerga, die perfect vanuit het privé initiatief
kunnen worden opgestart (eventueel met wat weloverwogen overheidssteun) doodgewoon verbieden,
zoniet verglijden we verder in een verstikkend moeras dat van langsom meer met totalitaire
toestanden, en dito machtsconcentratie, gemeen heeft .

Grimbergen, 7 december 2013

De publicatie van het “Grote Gezinsrapport” zou ons allemaal aan het denken moeten zetten. Dat het samenvalt met de heissa over de “F*** me rich” campagne van een doordeweekse (maar trendy) cavaproducent is louter toeval; het werpt echter een ondeugend licht op de hedendaagse huwelijksproblematiek, vandaar de titel!

40% van de dertigers is al gescheiden en 25% van de kinderen
heeft gescheiden ouder. Men zegt dat 33% van de kinderen opgr oeit in een éénoudergezin. Dat dertigers scheiden is geen nieuws, dat 33% van de kinderen in éénoudergezinnen opgroeien is slecht nieuws – voor de kinderen tenminste.

37% (van de samenwonenden) zegt perfect gelukkig te kunnen
zijn zonder kinderen. Fantastisch! Stel niet uit tot morgen wat vandaag kan,
ook al wordt Vallformosa daarvan niet rijk.

Alle gekheid op een stokje, wat zich vandaag in onze
omgeving en in onze cultuur afspeelt is dat “kinderen hebben” ofwel een stukje
is in de puzzel van “het perfecte plaatje”, ofwel een onvervreemdbaar recht van
elke sterveling die er eentje (of meer) wil, ongeacht wat hij of zij daarmee of daarvoor later doen. En, uiteraard bijna per definitie,
worden de rechten van de kinderen een subsidiair probleem, zoals in de spreuk “eerst
oompje en dan oompjes kinderen”.

Maar goed, het is moeilijk om in onze huidige
tijdsgeest te argumenteren tegen het feit dat koppels méér, of anders, verantwoordelijk
moeten worden gesteld voor hun nakomelingschap. Dat zou slechts een belemmering
inhouden van hun recht op vrijheid. Daarenboven zorgt de maatschappij er wel
voor dat het probleem van gebroken gezinnen (een collectief waaronder ook éénoudergezinnen
ressorteren) wordt geminimaliseerd, zodat het schuldgevoelen niet de kop hoeft
op te steken.

Niettegenstaande de kinderen voor dit gezinsrapport blijkbaar
niet bevraagd werden, stipt De Morgen toch aan dat sociologen overal indicaties
vinden dat kinderen van gebroken gezinnen slechter presteren op school, vaker
ziek zijn en makkelijker in de criminaliteit belanden. Dus toch een negatief
effect, in tegenstelling tot wat we meestal van “de progressieven” reeds jarenlang te horen krijgen!

DM van 3 december stelt “Samenleving niet
aangepast aan nieuwe realiteit van eenoudergezinnen”. Dat is wellicht juist. De
kernvraag is hoe die samenleving moet aangepast worden aan de nieuwe
levensstijl van de westerse burger! Welnu, het lijkt me een interessante piste
om na te gaan waarom kinderen voor hun dagelijks leven niet kunnen losgemaakt
worden van hun gescheiden ouders en ondergebracht in gemeenschapshuizen,
omringd met de beste zorgen waarbij ze, uiteraard, regelmatig persoonlijk
contact kunnen onderhouden met hun ouders. Immers, een kind is in de eerste
plaats niet “van en voor zijn ouders”, maar “van en voor zichzelf”.

Als de
beste oplossing voor het opvoeden van kinderen, namelijk een gelukkig gezin, niet voorhanden is moet men niet
terugdeinzen om AL de alternatieven te bekijken, inclusief die welke de breuk
met het ideaalbeeld van de ouderlijke familie duidelijk maken… Misschien helpt dat de
ouders om wat langer stil te staan bij de noden van hun gezin en bij de
compromissen die ZIJ zelf daarbij moeten sluiten, in plaats van de toekomst van
hun kinderen te compromitteren.

Grimbergen, 3 december 2013

Wie het maandagochtendnieuws heeft gehoord of gelezen,
zou denken dat gans Oekraïne in opstand is gekomen en dat de democratische
krachten van alle windstreken gebundeld zijn tegen de regering.

Men moet diep in internationale kranten en websites
graven alvorens men wat onderliggende details en feiten vindt. Blijkt dat die achtergrondinformatie
de opinies, zijnde de “headlines”, van de westerse media, die
aangeven dat de revolutie aan de gang is, onderuit haalt. Met uitzondering van
Kiev, waar zowel de media als de “revolutionairen” – overal en altijd
twee aantrekkingspolen – in groten getale aanwezig zijn en hun stemmen laten
horen, is de revolutie in Oekraïne blijkbaar (nog steeds) ver weg.

Dat er zondagavond honderdduizend betogers waren in Kiev, tegenover de
tienduizend, waarvan we gedurende een week dagelijks overvolle beelden zagen,
is ontegensprekelijk juist. Deze opkomst is zonder meer een indicatie van
groeiend ongenoegen en volkswoede, tenminste in het Westen van Oekraïne.

Uit wat graafwerk blijkt dat er in Lviv, aan de Poolse
grens, twintigduizend betogers waren. Lviv is een stad van achthonderdduizend
inwoners, gelegen in een streek waar de hunkering naar Europa verreweg het
grootst is. Trouwens, tienduizenden grensbewoners werken vandaag o.m. in Polen,
waar ze taken uitvoeren die Poolse mannen en vrouwen in West-Europa voor hun
rekening nemen. In Chernivtsi, wat verder van de grens, werden vier duizend
betogers opgetekend, of nul komma één percent uit een bevolking van meer dan
driehonderdduizend. Een tegenvaller?

In het oosten van het land, waar de grote meerderheid Russisch
spreekt, is de toestand nog minder revolutionair. In Dnepropetrovsk, de derde
grootste stad van Ukraïne, rapporteerde men enkele duizenden manifestanten. In
Donetsk, met meer dan een miljoen inwoners ook de thuisstad van Yanukovich, telden
westerse journalisten enkele honderden betogers. Niet direct een volksopstand!

Tot slot vond ik nog twee belangrijke nieuwtjes die de
geschakeerde context van al het revolutiegeschal bijkleuren. Mr. Sokolev,
ex-journalist, activist en als dusdanig één van de “gezichten en tongen” van de
protesten, werd “prime time” uitgenodigd op Ukraina TV.

De uitnodiging was merkwaardig, vooral omdat het TV
station eigendom is van Rinat Akhmetov, oligarch en rijkste man van Oekraïne. In
dezelfde lijn hebben ook de nummers twee en drie in de oligarchengalerij (Mr. Viktor Pinchuk en Mr.
Dmytro Furtash) zich reeds opgeworpen om mee te werken aan een “herconfiguratie
van het parlement”. Wat dat laatste ook moge betekenen in termen van
democratisch gehalte, laat ik in het midden, maar het is duidelijk dat de
rijksten in het protest “mogelijkheden” zien om de politiek, uiteraard
democratisch, naar hun hand te zetten.

In datzelfde democratisch verband waren de uitspraken
van Sobolev zeer relevant: “Mensen zijn niet op straat gekomen om politici te
steunen! Velen onder hen willen geen politici meer. De echte macht moet bij de
burgers terecht komen, niet bij ministers, presidenten en politici”. Hoewel in
de praktijk wat onhandig om te implementeren, is dit een verzuchting die ook in
de westerse democratieën te horen is – vraag het maar aan de Bretoenen.

Bovenstaande betekent helemaal niet dat er in Oekraïne niets aan de hand is, en
dat de regering stevig in het zadel zit. Het betekent echter evenmin dat “de
Oekraïners” meer welvaart van Europa kunnen en mogen verwachten dan van
Rusland. Helemaal niet, al was het maar omdat minstens de helft van Europa zelf
blut is.

Dat de politie er stevig op los heeft geslagen valt
evenmin goed te praten, en wordt straks misschien een belangrijk kantelpunt in
het revolutionaire verhaal. Dat Rusland druk heeft uitgeoefend om een verdere
aansluiting bij Europa te fnuiken, lijdt geen twijfel. Dat Europa “de vrije
media” heeft gebruikt om druk aan de andere zijde uit te oefenen staat evenzeer
vast. Europa lijkt zich daarvoor te beroepen op het grote morele gelijk en de
ethische suprematie, kortom op de kracht van haar democratie. Dat die
democratie inmiddels een schim is geworden van haar oorspronkelijk gedachtegoed
is daarbij, inclusief het gedrag van de vrije media, een onbelangrijk detail.

Grimbergen, 2 december 2013

Er gaat geen dag voorbij of onze politieke klasse
draait ons, tenminste ergens in de Europese Unie, een rad voor de ogen, intussen
met de glimlach jonglerend met de vlag van de democratie. En, ongelooflijk maar waar: de vrije pers, ze luisteren en kijken ernaar, en zwijgen.

Neem nu Louis Michel en de door hem ingediende amendementen op de Europese privacy wetten.
Het verhaal dat ons wordt opgehangen is de moeite van het ontleden waard.

Ten eerste: Michel weet, naar eigen zeggen, helemaal
niks af van die ontelbare amendementen,
en heeft er geen benul van hoe die tot in het parlement zijn geraakt. Vragen:
1) een door-de-wol-geverfde politicus, zeer bekend met het democratisch
parlementair systeem, weet blijkbaar niet hoe amendementen (zouden) kunnen
ingediend worden – hij moet dat bij zijn medewerkers gaan vràgen?? 2) een dag voor de stemming is hij – nota bene
zelf apetrots op zijn juridisch kunnen – helemaal niet op de hoogte van de
belangrijkste elementen in de nieuwe privacy wetgeving die (ook door hem)
moeten gestemd worden – hij stemt dus ja of neen zonder degelijk de inhoud te
kennen? 3) heeft hij geen tijd om die
teksten (met zijn medewerkers) door te nemen of vindt hij dat niet nodig?

Ten tweede: Michel beweert dat hij nog nooit met een
lobbyist heeft gesproken over de privacy thema’s. Eigenlijk doet hij alsof hij
diat soort mensen en ambachten helemaal niet kent. Vragen: 1) is hij, van kindsbeen in de politiek, nog altijd onbekend met lobbywerk? (Gelukkig was zijn uitspraak niet onder
ede), 2) Hoe kan men ex-minister, ex-parlementariër, ex-eurocommissaris geweest zijn en nu Europarlementslid
zijn, zonder met één van de tientallen duizenden lobbyisten die in Brussel
actief zijn, ooit contact te hebben
gehad? Moeten we hem dan verdenken van wereldvreemdheid of van een gebrek aan inschattingsvermogen (de meest voorkomende en vooralsnog ongeneeslijke kwaal bij hedendaagse politici)?

Ten derde: De schuldige is gevonden (naar goede
gewoonte bij de medewerkers). Ontslag is niet aan de orde want vergiffenis schenken
hoort, naar de mening van Michel, tot de opties die humane managers, een categorie
waartoe hijzelf zegt te behoren, hanteren. Blijkt plots dat ontslag geven zelfs
niet nodig is: de “schuldige” stapt op uit vrije wil. Vragen: 1) wat is zijn
opzeggingsvergoeding als hij zelf ontslag neemt? 2) welke functie zal hij
(binnenkort) door een “bevoegde of bevriende instantie” aangeboden krijgen om
zijn werk op bevredigende manier verder te zetten?

Ten laatste: Wat houdt de Belgische media tegen om dit
soort van vragen aan de heerschappen in kwestie te stellen, om hen zodoende de
gelegenheid te geven om naakt voor de kijker, lezer of luisteraar te
verschijnen – in het belang van de democratie waarvan ze zich allemaal, zonder
uitzondering, de verdediger achten?

Grimbergen, 22 november 2013

Het circus
rond de “benoemingen” komt in een nieuwe fase: de vraag naar altruïsme.

In het
kort wat voorafging:
1) de regering (=partijen) organiseert stoelendans zonder veel met
competenties rekening te houden,
2) Yannie Haeck maakt wereldkundig dat hij afziet
van een opzegvergoeding,
3) politiek en media springen in het gareel om dit als
een mooi voorbeeld van de juiste ethiek en universele moraliteit af te
schilderen,
4) “men” voegt er expliciet, en ietwat dwingend, aan toe dat “anderen”
dit mooie voorbeeld nog niet hebben gevold

Wat mij
betreft is dit alles – zowel de benoemingen als het mediatieke gebeuren rond Haeck
– pure volksverlakkerij. Voor wie het anders zou willen interpreteren heb ik
deze vragen:

1) Hoe geeft men Haeck een nieuwe,
evenwaardig-betalend job als CEO van de Loterij zonder hem eerst wettelijk
afstand te laten doen van zijn opzegvergoeding? Of nog, hoe dom kan “HR in het
kernkabinet” wel zijn? (In de privé zou hij wellicht zelf ontslag moeten
nemen en tegelijk een nieuw arbeidscontract kunnen ondertekenen, zodat het
recht op vergoeding vervalt)

2) Hoe kan men van De Scheemaecker
eisen dat hij “gratis” een job van €300K per jaar als CEO laat schieten, voor
een (hopelijk minder-betalende) functie als Voorzitter van BIAC? Waarom zou hij
geen recht hebben op de hem wettelijk toekomende opzegvergoeding (naar verluidt €750K), en zelf
uitkijken naar ander werk? En als die vergoeding voor de mens-in-de-straat als
onbegrijpelijk overkomt, welke minister heeft dat bedrag dan wel onderhandeld?

3) Hoe vergelijken de “analysten” en de
media dit alles met de “opzegvergoeding” van alle soorten van parlementariërs
of, straffer nog, met de einde-mandaats-vergoedingen van Europese
commissarissen? In beide gevallen hebben de heren en dames in quasi al de gevallen
bijkomende en voortdurende inkomsten als bestuurder, consulent, lobbyist e.a. Ethiek
en altruïsme? Louis Michel kan er in beide landstalen van meepraten!

Het lijkt
er elke dag meer op dat de rechtsstaat gewoon opzij wordt geschoven als het de
politiek, en de macht , goed uitkomt – uiteraard met steun van de mediamacht. Ook de democratie veroudert, verslijt en wordt ziek van binnen uit …

Grimbergen, dinsdag 3 september 2013

Stel je voor dat deze dame, voor haar werk in de
afvalindustrie, reeds tot “Jonkvrouw” zou verheven zijn…

De berichtgeving over wat er verkeerd is met het cv
van de 41-jarige ster is, grotendeels, zeer voorzichtig. Bij de VRT is het
slechts sinds vanmiddag “nieuws” geworden. Blijkbaar vindt de VRT redactie in
deze komkommertijd de outing van Lyle Muns en de Kiss-in van wat holebi’s voor het
Russisch consulaat veel belangrijker dan wat er gebeurt aan de top van de NMBVS.
Tja.

Terug naar de niet-jonkvrouw dan maar. De
voorzichtigheid in de berichtgeving is moeilijk te begrijpen: sommigen zetten
ons aan om te vermoeden dat Egon Zehnder aan de basis ligt van deze “onfortuinlijke
fout”, daarin trouwens, tot mijn grote verbazing, gesteund door de kandidate
zelf.

Het lijkt wel alsof vele journalisten niet meer weten hoe
een wervingsproces – al dan niet met de hulp van een gespecialiseerde firma,
verloopt. Nochtans is het simpel. Eerst komt de beschrijving van de functie en de voorwaarden waaraan
moet worden voldaan, geproduceerd door de “zoeker”. Hulp van buitenaf was daarbij
welkom al was het maar omdat de vereiste kwalificaties fijntjes moesten worden
omschreven, om Lallemand op zijn paard te kunnen houden.

Daarna laten de “zoekenden” die hun kandidatuur willen stellen, hun interesse
aan de “zoeker” weten, meestal via een telefoontje, een brief of een e-mail
(tweets kan uiteraard ook in bepaalde milieus). Het overhandigen van een “up-to-date
cv” is in dat proces een standaard onderdeel. Hoewel sommige kandidaten
experten betalen om dat cv volgens de regels
van bepaalde kunsten te schrijven, blijft het cv – en de juistheid ervan, de
verantwoordelijkheid van de kandidaat.

Dus: Joncheere is verantwoordelijk voor de inhoud van
haar cv en heeft die zelf (mede) gecomponeerd. In dit specifieke geval heeft ze dat document overgemaakt
aan de headhunter. Normaliter verricht deze laatste een aantal controles,
dikwijls vooral referentie checks. Diploma’s worden, zeker voor oudere
kandidaten, niet altijd nagetrokken. Wat headhunters bij mijn weten nooit doen
is leugens of hun eigen fantasie toevoegen aan een cv van kandidaten.

Wat in al de persverhalen, verrassend genoeg, niet aan bod komt is “timing”. Vandaag
weten we, via speurwerk van De Morgen, dat Joncheere via een bedrieglijk cv
kandideerde bij de NMBS. We denken ook te weten dat Egon Zehnder heeft
nagelaten om de vermelde diploma’s van de dame te controleren op hun echtheid.
Echter wordt vanuit bepaalde hoeken reeds weken gezegd dat Joncheere de meest
geschikte kandidaat is!! Neen, niet noodzakelijk wat betreft objectieve kwalificaties,
is ze uitgelezen, echter wel op basis van haar goede betrekkingen met bepaalde
politiekers en politieke partijen. Men mag zich de vraag stellen hoe deze
publieke en politieke promotie het werk van Zehnder beïnvloed heeft. Hun
stilzwijgen is tekenend.

Tot slot zetten we vaststaande feiten op een rijtje. Eén, de
goddank-niet-jonkvrouw van de HAM kan moeilijk volhouden dat zij niet met haar
cv heeft geknoeid (inclusief naar verluidt bezwarende informatie in LinkedIn).
Twee, de headhunter Zehnder is slordig geweest bij het niet controleren van de
vermelde diploma’s. Wat nog niet vast staat is de rol van de politiek in dit
onverkwikkelijke verhaal, een verhaal waarin de acteurs ervan uitgingen dat het scenario reeds
in steen gebeiteld was.

Grimbergen, 8 augustus 2013