inter lineas

Vandaag kondigt de VRT (op teletekst) aan dat de maand maart met 204u13m de zonnigste maand maart is in de geschiedenis van ons land. Meestal wordt bij zulke records vermeld “sinds de waarnemingen begonnen”. Dat soort van uitleg is in de twitter journalistiek echter naar de prullenmand verwezen, tot spijt van wie het …

Feit is dat 204u13m absoluut geen recordmaand is. Wie weet was het een APRILVIS! Om dat te verifiëren hoef je enkel de website van het KMI te raadplegen. De zonnigste maart in de boeken van dit geijkte instituut was …. (tromgeroffel) … maart 1931 met 214 uur. Op zich zal het ons geen zorg wezen, maar voor een “huis van vertrouwen”, waar de weerexperten elke dag over de vloer komen, is het toch wel een blamage, … tenminste voor zover het geen aprilgrap was.

Een grap was het duidelijk niet. Wellicht is dit echter één van de vele symptomen van de eeuw van de onnauwkeurigheid (gevoed door tijdsdruk en onwetendheid) waar men de bronnen niet “checkt”, vooral niet als het gevonden nieuws “leuk” is, zoals meer en nieuwe records. Nog erger zou het worden indien de jeugdige journalisten-in-spe en teletekst redacteurs vinden dat records enkel tellen gedurende hun eigen leven …

Bij de moderne media moet men, wat dat betreft, van niets versteld staan. De laatste suggestie is trouwens niet zomaar uit de lucht gegrepen want in de tijd waarin de horizon van de geschiedenis met duizelingwekkende snelheid naar het heden wordt verlegd, en kennis van het verleden achter een Wikipedia klik verborgen zit, heeft zelfs het wetenschappelijke KMI zich niet onbetuigd gelaten!

Immers, als je op de KMI website zonder nadenken naar de maandgegevens kijkt dan staat er, zwart op wit, dat maart 2011 de zonnigste is. Indien je dat, op basis van enige ervaring of gewoon op gevoel, verbazend zou vinden, en het scherm wat nader bekijkt dan bemerk je ook een lijn “Huidige maand (oude referentieperioden)” … dat zijn wellicht enkel de records voor de ouderen onder ons?!

De ontgoocheling is groot: zelfs Frank en Sabine kunnen de neiging niet onderdrukken om de geschiedenis geweld aan te doen: zij hebben blijkbaar niet alleen beslist om de referentieperiodes voor “normale waarden” te herschikken naar 1981-2010, zij hebben ook alle vorige records gewoon van de tabellen geveegd. Swoop, weg, abrakadabra! Terwijl het eerste begrijpelijk en verdedigbaar is, is het tweede doodgewone nonsens ….

Gaan de wielerreporters ons straks ook vertellen wie recordhouder is van overwinningen van de Ronde van Vlaanderen … sinds 1981? En wie de snelste Ronde heeft gereden sedert het invoeren van de oortjes? Met wat onschuldig gegoochel wordt Leterme straks de langstdienende premier van België, ook al was hij grotendeels een (af)lopende zaak!

Grimburger, 1 april 2011

P.S. – De ontreddering is vanochtend compleet: in haar laatavond weerpraatje van 1 april heeft zelfs Sabine op haar dooie gemak verklaard dat maart 2011 inderdaad een record is (er heel serieus aan toevoegend dat het record van 2003 – sic – werd gebroken). Wellicht is de tijd gekomen om te eisen dat de job van TV weermens enkel open staat voor wetenschappers geboren na 1981? Dag Frank, dag Sabine!

Moussa Koussa: it sounds like a tastily-hot Maghreb dish. Hot it might prove to be, Maghreb it is, but a dish? That is somewhat farfetched. Actually, even though couscous sounds somewhat alike, Moussa Koussa is the (just now) ex-foreign minister of Libya. He is, let us mention it just in passing, also the ex-longtime-confident of Khadafy, the ex-chief of the intelligence services and, it is rumored, that he may have had some links with the Lockerbie bombing.

This morning the gray eminence came looking for food in London, and all “coalition members” (in reality only France, England and the USA) jumped with joy: the castle around Khadafy was now visibly crumbling, they claimed. Perhaps it was, but I was wondering what hand this man had in killings during the past decades , and in Khadafy’s stated aims to get rid of the (so-called) vermin in Benghazi, just one month ago. Why did he not, for instance, resign and flee together with other early defectors at the outbreak of the revolt?

Hague and Clinton, in particular, must be very desperate for good news if they embrace the flight of a brother-in-arms of the “Ole Colonel” with such enthusiasm. True to form for contemporary politicians – who unscrupulously explain any event as a proof of their self-proclaimed righteousness and their spirited insightfulness – they did not waste time wondering about Moussa’s past. They probably figured that they could not know about it until their own intelligence agents had fully debriefed the fugitive. Of course, someone at of the Foreign Office was also quick to declare that Moussa had not been offered asylum or shelter of any kind in Britain, keeping all options open to backtrack (and save political lives in England) if events warrant it.

And events may warrant it, for indeed the BBC reported a couple of hours into this twisty saga, that Moussa actually had had a fall-out with one of Khadafy’s sons not so long ago. All politicians know, especially those that are operating in less democratic settings (such as in dictatorships and within most political parties) that serious disagreements with the top-brass almost invariably end in the proverbial dungeons. In the case of Libya this may be literally true, if one is lucky enough to escape decapitation!

So then, why exactly did Moussa flee? Because he disagreed with Khadafy on how to maintain the sovereignty of their country? Because he was afraid that one or more tentacles of the regime would neck him anyway? Or, because of all of the above, augmented by the fact that he wanted to come clean in a democratic setting about the policies and actions that he has supported and undertaken over the last forty years?

If Moussa is your average politician (and, by the way, the variance around the mean in this profession is extremely small – therefore most of them are very average in this day and age), he has calculated that his best and perhaps only chance of personal survival was to flee, to escape in fact. The average politicians that awaited him on the other side, calculated that in their cards he fitted best as a prize ace of a crumbling regime. And, as the media in general seem to support this war, the actors were allowed to stage their show as they saw fit, without too much question or interference: the script is written as we speak and the choirs are singing in synchrony.

The marketing of the shady sides of this ill-prepared intervention is unsettling. Unfortunately though, President Obama is still on a different sheet, a couple of lengths ahead of the already misguided pack. For starters, he has said repeatedly that he (supported by his hotheaded French counterpart) is seriously considering arming the rebels. But there is worse, as last night there surfaced credible reports that Obama had already signed a “finding”.

A finding is Washington Newspeak, or code language, for allowing CIA to support to the rebels, including providing them with arms. Echoes of Nicaragua in the eighties and imperialist visions? Obama also seems to believe that the UN resolution 1973 allows the delivery of weapons to the rebel forces. Oddly enough, everyone – that is politicians and commentators – keeps talking about the Libyan opposition as rebels or rebel forces. Even though that may be semantically defensible, marketing wise it does not sound “very right”. Language has many faces.

It is no secret that all international organizations together spent billions a year translating thousands of texts, be they laws, resolutions, reports and the like. As a matter of fact, batteries of interpreters make sure that even the spoken word is translated on the spot, to avoid lapses of early, initial misunderstanding, no doubt. With these latest declarations of the US Commander-in-Chief we are left to wonder whether the UN resolutions ought to be translated into American such that President Obama (and his advisors) would also unequivocally understand at least the exact meaning of what has been agreed.

Surely, if Obama does not understand the word “embargo” he would do well not to stand for re-election because chances are that, unbeknownst to the voters, there are most certainly many other common words that he does not understand, or that he unintentionally misinterprets. And that is bad news for the country, and for the world. On the other hand, if Obama does understand the meaning of “arms embargo”, and yet maintains that has been empowered to arm the Libyan rebels, then he ought to be removed from office, on the devil. Indeed, if even the President of the United States, acts, knowingly, willingly and defiantly, against the resolutions of the UN, the world and the USA are entitled to another head of state in Washington.

Grimburger, 31st of March 2011

Hoe meer hoe beter! Dat is geen definitie maar wellicht het eerste predicaat dat mensen met “welvaart” associëren. Ik laat even in het midden wat de waarheidswaarde van die associatie is, om wat meer aandacht te besteden aan de definitie.

Mijn jongste zoon vertelde me dat twee proffen aan de faculteit van economie van de KUL aan de eerstejaarsstudenten hadden meegegeven dat “welvaart” één van de meest misbruikte woorden is, vooral omdat het niet duidelijk is welke lading die vlag dekt.

Om even in academisch Leuven te blijven, herinner ik me dat één van mijn vroegere proffen economie steeds een examenvraag had die begon met: “Stel dat ik een gewone boer ben, leg me eens uit wat ……. is.” (In mijn geval waren de puntjes vervangen door “investeren”). Welnu, als ik zelf een boer ware, dan zou ik zeggen dat “welvaart” betekent: een toestand waarbij gewone burgers zich geen zorgen hoeven te maken over hun dagdagelijkse behoeften, en daarenboven nog genoeg geld over houden om persoonlijke geneugten te betalen, zonder dat ze zich daarvoor krom moeten werken en zonder zich serieuze zorgen te moeten maken over “morgen”.

Als media en politici die definitie als basis zouden hanteren voor hun uitlatingen betreffende welvaart, dan zou de overgrote meerderheid van de mensen hen correct begrijpen. In het licht van de communicatie omtrent de huidige economische crisis zou men wellicht op vele vlakken – persoonlijk, regionaal of communautair, nationaal en Europees – mekaars standpunten en voorstellen beter kunnen interpreteren, en zou ook de gewone burger kunnen evalueren wie de waarheid geweld aan doet. We hebben dan geen nieuwsduiders meer nodig die hun eigen verwarring in de beleidsinformatie injecteren.

Bovenstaande alinea is volledig in de voorwaardelijke wijs gesteld. Dat is slecht nieuws want het duidt op irrealiteit of onwezenlijkheid. De proffen economie hebben het bij het rechte eind: welvaart is een begrip dat door onze leiders, en hun verslaggevers, constant wordt verkracht, vooral nu het vandaag een centrale plaats inneemt in het hallucinante spin-circus.

Zelfs Guy Quaden, die zijn ideologische lading als Belgische hoofdbankier op voorbeeldige wijze heeft weten te managen, heeft last met “welvaart”. In De Morgen van het voorbije weekend (26/3) antwoordt hij op de vraag “Kan België zijn welvaart behouden?”, het volgende: “We kunnen ons welvaartspeil behouden maar dat zal niet automatisch gaan: we moeten de schuldgraad van ons land verlagen en het economisch groeipotentieel verhogen”.

Een boer weet dat blijvende welvaart impliceert dat groei noodzakelijk is (wie stilstaat, gaat immers achteruit!). Een boer weet echter ook dat extra betalingen, om schulden weg te werken, betekenen dat de buikriem moet worden aangehaald. (Dat die schulden, in dit geval en zonder bijkomende ingrepen, jaarlijks zullen toenemen wegens de toenemende vergrijzing en stijgende ziektekosten, maakt de druk van de riem nog wat groter).

Wellicht permitteert de heer Quaden zich, in het zicht van zijn eindmeet als ideologisch onzijdig persoon, om zijn achterban een duwtje in de rug te geven. Immers, er zijn in dit land, en in Europa, nogal wat politici die, daarin gesteund door nieuwsmakers en idealisten, blijven verkondigen dat de economische crisis kan worden opgelost zonder dat het welvaartspeil van de bevolking (tijdelijk, laat ons hopen) naar beneden moet.

Voorlopig heeft nog niemand uitgelegd – op een manier die een gewone boer verstaat – hoe ons welvaartspeil ongeschonden uit de besparingsrondes moet komen; ook de economische geschiedenis reikt geen voorbeelden aan. Voorts heeft het democratisch verkiezen van nieuwe meerderheden in verscheidene landen nog niet voor de grote oplossing gezorgd.

Quaden zelf geeft, ietwat bedekt, aan dat hij ons ook niet zal kunnen uitleggen hoe welvaart constant kan blijven met afnemende middelen. Immers, wat verder in het gesprek verklaart hij dat “we structurele maatregelen nodig hebben op het vlak van uitgaven en ontvangsten om een evenwicht te bereiken. En die zullen niet noodzakelijk plezierig zijn voor de kiezer.” De kiezer en de burger zijn misschien verschillende personen?

Nog wat later komt de aap helemaal uit de mouw als de vertrekkende NBB voorzitter zijn overpeinzingen afrondt met de woorden: “acht maanden na de verkiezingen zou je normaal al een volwaardige regering moeten hebben en hadden de verkiezingsbeloftes vergeten moeten zijn”. In die context is het bestaan van een omnivalent woordje als “welvaart” een ware zegen: je kan er alle kanten mee uit zonder ooit ongelijk te hebben.

Terwijl het een raadsel blijft waarom, in het algemeen gesteld, de pers niet in staat is om beleidsmensen met enkele alom bekende, harde economische waarheden te confronteren in een taal die kiezer én burger begrijpen, zullen de echte boeren zonder enige twijfel begrijpen dat ’s lands welvaart zwaar onder druk staat. Spijtig genoeg is het aantal landbouwers in de westerse wereld slechts een fractie van de bevolking geworden – minder boerenverstand dus, met dank aan de welvaart!

Grimburger, 27 maart 2011

The dead civilians in Yemen have been buried in silence it seems; in Syria the police tear gassed the mourners for the dead of Friday’s clashes and Bahrain has disappeared from the news since the Saudis have started helping the King, also a generous host to the US 5th Fleet. The biggest news of the day was that Hamas has sent over fifty rockets into Israel: more destrcutive force than at any other moment in the last two years.

And meanwhile the killing and raping continues in Eastern Congo, while Mr. Gangbo has not let up in his war with the legitimately and democratically elected president of Ivory Coast. Undoubtedly the secret intelligence agencies of the “Golden Self-Indulgent Western Democracies” know of many more atrocities…

And yet, France, the UK and the USA have pushed to punish Libya, or better, to punish Kaddafi and liberate Libya. While I usually try not to second guess the motives of united world leaders when they attack (alone, or under cover of an “alliance”) tyrants, it is difficult to escape that kind of thinking this time around.

Why Kaddafi? What makes saving Libyans nobler than saving Yemenis or Ivoirians? What exactly makes Kaddafi worse than other tyrants? Did he not raise the standard of living for most citizens over the years? Who are the “Representatives of the Libyan People” that will take over once Kaddafi’s regime has been eliminated (whatever that may mean in terms of numbers or time frame)? Is the oil under the ground the real reason? Or is the reconstruction which will (as it did in Iraq) be a prerogative of companies linked to the victorious forces?

Given that our noblest of leaders would, obviously, never prefer to save the life of a Libyan over the life of another African, it is nigh impossible to overlook the last two reasons: oil and business. And accessibility of course (after all, Libya belongs to the area of the “Mare Nostrum”, as the Mediterranean has been known to former world powers), and can easily be pummeled from international waters. Let us not forget neither that the West is still in the throngs of an economic crisis, and war has often proved an effective weapon to combat problems at home, economically as well as mediatically.

Beyond these obvious questions, I need to strain myself to try and imagine other plausible, albeit speculative explanations for this rush into another war. I then arrive at thoughts that elucidate the utterly failing leadership in the “Golden Self-Indulgent Western Democracies”. For indeed, other kinds of motives ought to be related to “deep ego” or to “the dream of state building”.

The early twenty-first century saw examples of the latter: Iraq and Afghanistan shine brightly as absolute failures in their class. Imposing democracy has not worked (notwithstanding elections and parliaments), because it plainly obstructs the sitting powers and because the people are not ready for it and do not believe that it is the best form of government. (Given the way it now works in the West, where money or established power structures determine the landscape, it is not in the best interest of the western people neither!)

All in all, we should not dismiss the “ego” factor out of hand though. Who cannot remember the gallant reception that Mr. Sarkozy offered to Kaddafi when he visited the Elysée Palace a while ago? All smiles and handshakes. Neither of these leaders, as is the case with most of leader types, are lacking in excessive hubris and power-drenched self-indulgency. Perhaps their emotion has outrun their reason? Perhaps they wanted to teach “the one that laughed at them in their face” a lesson? Perhaps they expected that he would “behave” after having had the honour of shaking hands with them? Who knows, but I believe that revenge for “perceived personal offenses” may play a role in all this haste.

Fifty years ago it would have sounded far-fetched to think of three leaders simultaneously succumbing to emo-egotizing or ego-emoting. In the early 21st century that should not surprise anyone any longer: facebook and twitter are the biotope wherein western politicians, their advisors and their spin-doctors sharpen their decision making skills and are the pool wherein they test their policies, encouraged in the endeavour by their news-making media friends.

The attack on Libya, undoubtedly a country that deserves to be liberated from a cold-calculating tyrant, shows once more that Western Democracy does no longer produce leaders that are fit for reasoned and balanced polity on the world stage, and worthy of the people that they are supposed to lead.

Grimburger, 20th March 2011

If you want to discover through the western newspapers today why Chodorkovsky sits in jail, you ought to dig very deep. And even then success is not assured.

Just as a reminder: even the “defenders” of the gentleman do not dispute the charges that he unrightfully disappropriated billions (27 according to the prosecution) of dollars that actually belonged to the Russian people/state. That he was making moves to use precisely thàt money to buy himself political power in Russia is not an item of disagreement either.

Yet, the western news media choose to paint Comrade Chodorkovsky as a semi saint who was going to push over Tsar Putin and subsequently install the ideal democracy in Russia. Nowhere can one read that, instead and foremost, he should get a place in the World Gallery of White-collar Crimes! Such is, in this day and age, the “political correctness”, according to the contemporary news media bible.

How can we, democrats of the world united, make sure that news does not get first interpreted and then distorted by the unelected dictators of the media?

Om vandaag in westerse nieuwsberichten nog te achterhalen waarom Chodorkovsky in de nor zit moet je zeer diep graven, en dan nog!

Ter herinnering: ook de “verdedigers” van Chodorkovsky betwisten niet dat hij vele miljarden dollars (27 volgens de aanklager) heeft gestolen van het Russische volk/staat. Dat hij precies dàt geld ging gebruiken om zichzelf exclusieve politieke macht in Rusland te kopen, dat staat evenmin ter discussie.

Nochtans kiezen deze media ervoor om Kameraad Chodorkovsky af te schilderen als een halve heilige, die tsaar Putin ging opzij zetten en daarna de ideale democratie in Rusland zou installeren. Dat hij in de allereerste plaats een ereplaats verdient in de galerij van de wereldwijde witteboordencriminaliteit leest men nergens!?!

Hoe kunnen de democraten in deze wereld er voor zorgen dat de berichtgeving niet vervormd wordt door de onverkozen dictators van de media?

December 28th. Today we commemorate the Massacre of the Innocent Children. It reminds us of the immanent innocence of children, and of our inalienable duty to surround them with love, to protect them and to guide them as they grow up.

A news item this morning on BBC TV made it clear that some were already commemorating. The message reads as follows:

Sir Elton John and his partner have become parents to a son born to a surrogate mother in California.Zachary Jackson Levon Furnish-John was born on Christmas Day…. “Zachary is healthy and doing really well, and we are very proud and happy parents,” said the couple. “We are overwhelmed with happiness and joy at this very special moment,” the couple told the website in a statement.

Last year, the couple, who were married in 2005 after 12 years together, tried to adopt an orphan in Ukraine. However, Ukrainian officials said Sir Elton, 62, was too old and his civil partnership with Mr. Furnish, 48, would not be recognised as a marriage by Kiev.

Obviously nobility bestowed by a temporal royal, lots of money and media-enhanced fame, open many doors. Elton John has been declared too old to become a father by means of adoption. Who says? He decides that he not only wants to become a Daddy, he also wants a Christmas Child. Visions of Holy Joseph and Immaculate Conception?! What EJ wants, he gets, period. And the child you ask? Well, may we assume that the little laddie has meanwhile been flown out of California on a private jet to their happy parents’ place, wherever that is for the time being, such that they can hold them close to their cheAst, tenderly bottle-feed them while softly humming a candle-in-the-wind lullaby?

This news makes me reflect on the persecution of the Catholic Church by the media in the past year. I remember the sixties well: the church was powerful and its priests were touted to be great with children. Almost everybody then knew that “great with kids” often derailed into abusive activity that was, indeed, not so great for the children’s’ wellbeing. Yet there was no outcry, no protest: the reverend pastor was quasi-untouchable (as was the mayor, doctor and police chief). Only recently was the abuse recognized as criminal and was society ready to prosecute the guilty, rightly so.

In 2010 the media has an iron grip on information selection and opinion making, while their ethical values, generally speaking, have little in common with the so-called “mainstream”. I believe that the insemination (presumably artificial) of a surrogate mother in California, from a man that already had been declared unfit for “papaship”, does not rhyme with Christian Moral Teachings. It is part of a life style and practice that has been adopted, even promoted, by the “world mediagenic community” where libertarian hedonism and egoistic behavior are the rule, irrespective of broader society morals, and irrespective of rights of “innocent children”.

As was the case with abuse in different times, the crusade against modern forms of infant abuse will not start tomorrow. The power of the perpetrators simply prevents it. King Herod has had many followers. History will repeat itself. Unfortunately that doesn’t help today’s little victims.

Het is vandaag de Dag van Onnozele Kinderen. En daar hoort een feest bij, een feest dat ons herinnert aan de immanente onschuld van kinderen en aan onze plicht om hen lief te hebben, te beschermen en te begeleiden.

Het bericht vanmorgen op BBC TV liet vermoeden dat sommigen alvast aan het vieren waren. Het leest als volgt:

Sir Elton John and his partner have become parents to a son born to a surrogate mother in California.Zachary Jackson Levon Furnish-John was born on Christmas Day…. “Zachary is healthy and doing really well, and we are very proud and happy parents,” said the couple. “We are overwhelmed with happiness and joy at this very special moment,” the couple told the website in a statement.

Last year, the couple, who were married in 2005 after 12 years together, tried to adopt an orphan in Ukraine. However, Ukrainian officials said Sir Elton, 62, was too old and his civil partnership with Mr Furnish, 48, would not be recognised as a marriage by Kiev.

Blijkbaar openen een adellijke titel (!), hopen geld en mediatieke roem vele, zoniet alle deuren. Elton John is te oud om via adoptie vader te worden. Niet alleen wil hij per se vader worden, hij wil zelfs een Kerstekindje. Zo geschiedt, en zij zijn gelukkig, punt. Het kind? Mag ik aannemen dat dit ventje inmiddels uit California is overgevlogen naar waar de gelukkige ouders nu huis houden, zodat ze het aan hun borst kunnen drukken, de papfles geven en in slaap wiegen?

In de jaren zestig had de katholieke kerk veel macht en haar priesters zegden dat ze het goed voor hadden met al de kinderen. Hoewel iedereen wist dat “goed voor hebben” te vaak ontaardde in ontuchtige praktijken die de kinderen geen goed deden, was er geen noemenswaardig protest. De pastoor werd door iedereen ontzien. Vandaag hebben de media een ijzeren greep op informatieselctie en opiniemakerij en, in het algemeen, ligt hun ethiek ver buiten de zogenaamde “mainstream”. Kinderen (laten!?) verwekken bij draagmoeders in California, door een niet-gediplomeerde papa, hoort niet tot de algemene vlaamse moraal, ook niet tot de christelijke moraal. De terechte kruistocht tegen moderne vormen van kindermisbruik zal nog wat jaren op zich laten wachten. De geschiedenis herhaalt zich vast wel.